Gisteren was mijn zwager op bezoek. Na de dood van mijn zus in april probeert hij zijn leven weer op te pakken. Ik weet hoe moeilijk het is en ik bewonder hem. Dankzij de hond moet hij op tijd zijn bed uit. En dankzij de hond komt hij veel buiten. Zelf zegt hij, dat als hij de hond niet had gehad, veel langer in bed zou blijven liggen. Alleen zijn moet je leren. Mijn zwager en zus deden alles samen. Nu is er geen maatje meer om mee te praten, geen maatje meer om tegen aan te zeuren of ruzie te maken. Geen maatje meer om lieve woordjes tegen te zeggen, te knuffelen. Het is voorbij. Ze is heengegaan. Misschien is er ooit weer ruimte voor een nieuwe partner maar het wordt nooit meer zoals het was. Met die wetenschap bouw je weer een nieuw leven op met veel ups and downs. Totdat op een dag de ups gaan overheersen. Ik vertel mijn zwager hoe ik het rouwproces ervaar. Er is veel herkenbaar. Hij is er achter gekomen dat je alles zelf moet doen, zelf initiatieven moet nemen omdat er anders niets gebeurt. En dan kun je wel eens je hoofd stoten bijvoorbeeld als je behoefte hebt om met iemand te praten en een beetje troost te vinden en dan ontdekt dat die persoon geen tijd voor je heeft. Dan ga je maar weer met al je verdriet. Het leven gaat voor anderen op dezelfde manier door. Daar is in wezen niets veranderd. Er is iemand heengegaan in een ander gezin. Maar mijn zwager ondervindt zo nog eens dubbel wat het is om je vrouw te verliezen. Je staat echt alleen, alle goede bedoelingen ten spijt.
Het doet hem goed met mij te praten. Hij kan met mijn tips weer verder. Ik ben nu al bijna drie jaar aan het rouwen, hij begint nog maar net. Hij heeft nog een moeilijke weg te gaan, maar hij komt er wel. Hij is weer gaan sporten en dat is een goede uitlaadklep.
Van mijn zus aan gene zijde mag ik tegen haar man zeggen dat ze trots op hem is. Hij probeert het leven weer goed op te pakken. Ze is regelmatig bij hem om hem te steunen. Mijn zwager gelooft niet zo in paranormale dingen maar hij begint steeds meer te twijfelen want hij heeft het gevoel dat mijn zus bij hem is, zeker als hij het moeilijk heeft. Ik heb gezegd dat hij gewoon met haar moet praten alsof ze er nog is en dan eens opletten wat of er gebeurt. Mijn zus heeft nog niet genoeg energie om steeds in de stoffelijke wereld aanwezig te zijn. Ze is nog aan het bijkomen van het sterfproces. Het losmaken van je stoffelijke lijf is ongelooflijk zwaar, maar bij aankomst aan gene zijde is mijn zus liefdevol opgevangen door mijn moeder en de moeder van mijn zwager. Het gaat goed met haar en dat is heel fijn om te weten.
Binnenkort ben ik jarig, een mooie gelegenheid om mijn twee broers, zus, schoonzus en zwager uit te nodigen om gezellig te komen eten en zo de band weer wat te verstevigen. Alleen mijn jongste broer heeft nog een partner. De rest is single, helaas allemaal ongewild.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten