Voor veel mensen is het een emotionele dag. 4 mei was altijd de enige dag dat ik mijn vader zag huilen tijdens de dodenherdenking. Hij heeft gezien hoe de Duitsers een aantal onschuldige jonge mannen dood schoten en hun lichamen de hele dag op straat lieten liggen. Zij moesten als voorbeeld dienen, want als je de Duitsers niet gehoorzaamde, trof je een zelfde lot. Het was niet het enige waar mijn vader om huilde. Er was zoveel meer gebeurd. Het stond voor altijd op zijn netvlies gebrand.
Deze dagen is er van alles over de oorlog te zien op de televisie en te lezen in kranten en tijdschriften en dat is goed. Want zulke gruwelijkheden mogen nooit meer gebeuren. En toch gebeurt het om ons heen. In al die jaren is er nog steeds geen wereldvrede. Telkens weer steekt er ergens geweld de kop op. Het zal ook wel een utopie zijn dat er ooit wereldvrede zal zijn. Zolang er misstanden en meningsverschillen zijn in de wereld zullen er oorlogen en geweld zijn. Er zijn een paar gezegdes; ‘Verbeter de wereld, begin bij jezelf’ en ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’. Ik zeg altijd maar: ‘Alle kleine beetjes helpen’. In ieder geval moeten we ieder jaar de slachtoffers van oorlogsgeweld blijven herdenken opdat wij niet vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten