Ik ben vandaag naar de sportschool geweest. Helaas ging het niet goed. Het leek wel of ik geen energie had. De cardiotraining ging in slakkentempo en de fitnesstraining was me te zwaar. Ik was bijna niet in staat om de gewichten te heffen wat normaal geen probleem is. Ik heb drie kwartier vol gemaakt en toen hield ik het voor gezien. Als een bejaarde sjokte ik het terrein van de sportschool af en was blij dat ik in mijn autootje zat.
Nu vanavond hang ik op de bank en kijk naar het programma ‘Tien jaar jonger in tien dagen’.
Eigenlijk vind ik er niet veel aan, maar er komt een moment dat mij aangrijpt. Er is een man die behoorlijk van slag is door het faillissement van zijn zaak. Daardoor is zijn relatie op een dieptepunt. Een psycholoog vindt dat de man zijn woede kwijt moet en laat hem in een huis wat verbouwd gaat worden, met een moker, de muren slopen. Hij begint te beuken, hij beukt steeds feller, schreeuwt er bij en zakt uiteindelijk als een zielig hoopje op de grond. Elke mokerslag voel ik in mijn lijf. Het brengt heel wat bij me teweeg. ‘Verdorie, ik ben ook woedend, mij is ook iets verschrikkelijks overkomen, mijn man is dood.’ En bij elke mokerslag komt ook mijn woede er uit en het eindigt in een onbedaarlijke huilbui. Alle emoties komen los. De huilbui is niet te stoppen. Er is niemand om me te troosten en dat is maar goed ook, anders zouden nooit alle emoties naar buiten komen.
De rest van de avond voel ik me bibberig, mijn ogen branden en ik voel me intens zielig. Ik ga maar naar bed, diep onder mijn warme dekbed. Daar kan ik alles vergeten, daar voel ik me comfortabel en veilig. Morgen zal vast alles weer anders zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten