Mijn kleinzoon Liam is drie dagen bij me geweest. Hij heeft het syndroom van Down en het is verbazend hoe hij zich op dit moment ontwikkelt. Hij praat nog niet, maar begrijpt heel veel. Je kunt hem al kleine opdrachtjes geven. Hij trekt bijvoorbeeld graag zijn sokjes uit. En als ik hem vraag zijn sokjes te pakken zodat ik ze weer aan kan doen, dan begrijpt hij het en pakt zijn sokjes. Hij is bijna twee jaar en hij ontwikkelt zich wat trager dan andere kinderen. Elke stap vooruit is iets om trots op te zijn en dat laten we hem ook merken.
Er is een click tussen mij en Liam. Hij voelt zich bij mij heel erg op zijn gemak, is altijd blij en lacht veel. Het is een kind om veel te knuffelen. Het is helemaal geen straf om hem bij me te hebben. We hebben veel plezier samen en zingen veel. Vooral gebarenliedjes zijn favoriet.
Nu is hij weer thuis bij zijn ouders. Ze dachten dat ik dat wel weer fijn zou vinden want zo’n kleintje is toch een hele verantwoording, maar ik mis hem nu al. Ik kijk al weer uit naar volgende week, dan komt hij weer, mijn kleine vriendje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten