K3

Mijn dochter woont bij mij in de straat, 78 stappen verderop en ze is in het bezit van K3. Nee, niet die K3, geen cd’s of posters. K3 staat bij haar voor 3 katten, alleen weet zij niet dat ik ze zo noem.

K1 was de eerste kat die bij haar kwam, een zwarte met een bruine gloed over zijn rug en een witte kop. Een probleembeestje toen hij klein was. Hij is langs de kant van de weg gevonden en sindsdien is hij erg schuw. Hij kruipt ook altijd weg. K2 en K3 zijn broer en zus. Zij zijn in een doos half in het water gevonden. Zij waren er slecht aan toe maar in een speciale opvang voor probleemkatten of misschien beter gezegd zielige katten, zijn zij er aardig bovenop gekomen. K2 is een cyperse kat en als hij languit op de grond ligt met zijn kop omhoog, dan heeft hij iets koninklijks. Hij houdt er erg van aan de wandel te gaan. K3 is een schildpadpoes en een echte knuffelkat. Hij had een speciale band met mijn overleden man. Toen hij ziek was had hij aan mijn dochter gevraagd of hij K3 niet mocht hebben, hij vond het heerlijk om hem op schoot te hebben. Maar dat was een beetje teveel gevraagd vond mijn dochter en bovendien heb ik geen huis voor katten. Er staan teveel spullen in die stuk zouden kunnen gaan. Op het tijdstip dat mijn man overleed stond K3 vreselijk akelig te mouwen voor onze huisdeur. Mijn dochter heeft hem binnengehaald en ik heb nog nooit zo’n verdrietige kat gezien. K3 moest echt afscheid nemen. Sindsdien komt K3 steeds bij mij zitten. Aanvankelijk was ik bang voor katten. Ooit is er een grote zwarte kat vanaf een hoge kast in mijn lange haren gesprongen en liet zich met zijn nageltjes langs mijn rug naar beneden glijden. Ik had hem al een tijd zien loeren en ik hield hem angstvallig in de gaten. In een onbewaakt ogenblik sprong hij. Ik schrok me wezenloos. En sindsdien ging ik katten uit de weg. Maar sinds ik op de katten pas als mijn dochter en haar gezin op vakantie zijn, ben ik ze gaan waarderen, want het zijn toch wel erg leuke dieren.
Afgelopen week heb ik ze weer verzorgd. Het gezin zat in Engeland, het thuisland van Vince, de partner van mijn dochter. K1, de zwarte kat kwam zomaar bij me om aangehaald te worden en dat leverde weer een grauw op van K3 die enigszins jaloers zat te kijken. Ik was verbaasd want K1 wil nooit aangehaald worden.
Gisteravond was ik in de voortuin bezig en daar kwam K1 mauwend aangelopen. Hij liep een beetje sloom, een beetje moeilijk en ging bij me liggen. Vreemd gedrag vond ik. Hij wilde bij me naar binnen, maar dat wil ik niet. Hij liet zich zomaar oppakken. Toen ik hem naar huis bracht schrok hij zo enorm van een passerende auto, dat hij zijn nagels uitsloeg in mijn blote armen, zich afzette en op de grond sprong. Daar ging hij weer liggen. Met bebloede armen belde ik aan en Vince schrok van de aanblik. Ik zei dat het erger leek dan het was en vertelde mijn bevindingen. Enigszins ongerust zou hij K1 in de gaten houden. Mijn wonden werden gedept, thuis heb ik het ontsmet en er pleisters op gedaan en ben in de tuin verder gegaan. Al onkruid wiedend kwamen daar nog krassen bij van de rozenstruiken, dus zie ik er nu uit alsof ik flink gevochten heb.