heftig en emotioneel

Ik lees in het boek van Kluun; Komt een vrouw bij de dokter.
Het gaat over een jonge vrouw met borstkanker. Het verhaal pakt me. Ik heb het zelf ook meegemaakt. Mijn man had een hersentumor en naarmate de ziekte vorderde werd hij steeds hulpbehoevender. Ik heb hem verzorgd tot aan zijn dood.

Bij het lezen van het verhaal voel ik weer de onmacht. Het gevoel van aan de zijlijn staan, niet wetend wat de ander precies voelt en doormaakt. De uiterlijke verandering, de aftakeling die je niet tegen kunt houden. Afscheid nemen van de persoon die je zo vertrouwd was, waar je op kon bouwen, die alles voor je deed.
In het verhaal van Kluun is de sterfscene mooi en ontroerend beschreven. Van tevoren hebben ze alles door kunnen praten, alles nog uit kunnen spreken en uiteindelijk koos ze voor euthanasie. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen en liet ze gewoon gaan.
Mijn man was niet meer bij zijn volle bewustzijn, wij konden niet meer praten. Hij kon soms alleen met ja en nee antwoorden. Toch was het fijn om aan zijn sterfbed te zitten, er voor hem te zijn en ik ben er van overtuigd dat hij alles gehoord heeft wat ik nog heb gezegd.
En net als in het boek was alles ineens voorbij en komt er van alles op gang. Een hoop geregel, telefoontjes en ik vond dat goed. Dat leidde de aandacht af van het verdriet. Het was goed ergens mee bezig te zijn.
Ik heb in de tuin in het zonnetje het boek uitgelezen. En toen het uit was , klapte ik het boek dicht en bleef stil een tijdje zitten met mijn eigen gedachten.
Het is zwaar iemand te moeten verliezen en daar mag je verdriet om hebben. Ook om een persoon die je niet kent zoals Carmen in het boek. Door het boek te lezen is het toch alsof ze eigen wordt. Ik voel wat de achterblijvers door moeten maken, maar ook is er opluchting dat aan een uitzichtloos lijden een einde is gekomen.