Vorige week kwam een journalist mij interviewen voor de plaatselijke krant. Voor die tijd ben ik als een tornado door het huis gegaan om alles netjes te maken, want er zou ook een fotograaf komen. En je begrijpt wel dat ik geen rommelige foto in de krant wil.
Ik was net een week in Frankrijk geweest. Ik verbleef er in een spiritueeel centrum om mijn mediumschap te trainen. Ik ben op de goede weg, maar nog lang niet waar ik zijn wil. Ik heb nog veel training nodig. Tijdens de trainingen ben ik me een ander mens gaan voelen. Het was net of er blokkades opgeheven werden. Ik voelde mezelf lichter worden en daardoor kan ik de toekomst met vertrouwen tegemoet zien. Ik voel me herboren.
Zo wachtte ik vol vertrouwen op de journalist. Ik was niet nerveus en had me goed voorbereid. Het interview zou gaan over mijn boek ‘Dorre bloemen en piranha’s’.
Keurig op tijd kwam de journalist aan, op de fiets want zijn werkgebied ligt hoofdzakelijk bij ons in de stad. Hij is lang gebleven. We hebben uitgebreid over het boek gesproken. Het boek gaat over de ziekte en het gevecht van mijn man tegen een ongeneeslijke hersentumor. Vooral spraken we over de dingen waar je tegen aanloopt tijdens zo’n ziekteperiode. Een voorbeeld: ik ben nooit gewezen op de hulp van een oncologieverpleegkundige die er speciaal is voor kankerpatiënten om veel dingen uit handen te nemen zoals inschakelen van thuiszorg, ergotherapie, afspraken maken met verschillende disciplines. Vlak na de diagnose had ik er al op gewezen moeten worden.
Nu hoop ik dat de journalist er een mooi verhaal van maakt. Als het goed is staat het zaterdag 5 sept. in de krant. Ik krijg het niet van tevoren te lezen, dus ik hoop maar dat het allemaal klopt.
’s Middags kwam de fotograaf. Hij heeft wel 20 foto’s gemaakt en zal de mooiste uitzoeken. Alleen ......wat hij de mooiste foto vindt, kan ik wel foeilelijk vinden.
Ach, ook dat zie ik vol vertrouwen tegemoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten