Rondom ons huis.

Wij wonen in een dorp in een woonboerderij en daar is het werk nooit af. Zoveel te doen buiten. Ben je net klaar met de tuin kan je weer opnieuw beginnen. Nu is het met dit mooie weer geen straf, want ik werk graag in de tuin, wel gedoseerd, want anders gaat mijn lijf protesteren.
Binnenkort krijg ik gras in de voortuin, dat scheelt een hoop onkruid wieden.
Ondertussen wordt ook de buitenboel geschilderd door de buurjongen die door de corona crisis nauwelijks werk heeft. En de grote afvalberg wordt opgeruimd. Uit het zicht werd van alles gedumpt, zoals dik snoeihout, kerstbomen en meer van dat soort dingen die niet in de zwarte bak passen.  Er staat nu een container voor de troep.
Alles gebeurt op zijn tijd, zeg ik altijd. Want ook in huis en in het tuinhuis gaan de dingen door. Ik ben nog lang niet klaar. Vanmiddag heb ik een mooi begin gemaakt met opruimen. want die container nodigt uit overtollige troep erin te gooien. Ik verhuisde van een groot huis met een kleine tuin naar een kleiner oppervlak met een hele grote tuin. Die tuin wordt wel steeds mooier.
Helaas gaan er maar een bepaald aantal uren in een dag. Dus ik moet de tijd goed verdelen zodat ik tijd overhoud voor mijn creatieve hobby's en voor het lezen van boeken. En dat lezen ga ik nu doen.

Mijn ge-erfde fiets

De fiets stond al 12 jaar in de schuur, ongebruikt. Een splinternieuwe fiets, nog nooit op gefietst. Hij zat vol stof, spinrag en spinnenpoep. En hij had twee platte banden waarvan de buitenbanden ook nog eens gescheurd waren.
Ik wilde er nooit op fietsen. Het lag te gevoelig. De fiets was van mijn man. Door een hersentumor mocht hij niet autorijden. Doordat zijn reactievermogen anders geworden was, wilde hij fietsen. Maar niet meer op zijn herenfiets.De stang was een obstakel. Hij wilde een nieuwe fiets, eentje waarbij hij zijn been niet meer over de stang hoefde te zwaaien bij het op en af stappen. Op zijn herenfiets was hij een paar keer gevallen en in de bosjes beland.
Ik zie hem nog een proefrit maken op de fiets van zijn keuze. Zijn lange jas hing los. Hij leek op een vampier doordat zijn jas uitwaaierde. 'Een prima fiets,' zei hij.
Een paar dagen later haalden we hem op. Trots was hij op zijn nieuwe fiets. 'Nu kan ik weer uit de voeten,' zei hij.  Hij zette de fiets zorgvuldig in de garage alsof het iets breekbaars was.
En daar bleef de fiets staan, ongebruikt. Want de gezondheid van mijn man verslechterde en daarmee zijn balans en reactievermogen. Fietsen kon niet meer.
Na zijn dood bleef de fiets onaangeroerd in de garage staan en de fiets verhuisde mee naar mijn nieuwe woonplaats. Daar belandde hij in de schuur. Ik kon er niet op fietsen. Het was zijn fiets, niet de mijne. Mijn eigen fiets was inmiddels ter ziele gegaan. Ik had er 40 jaar op gefietst.
Dochter liet een mobiele fietsenmaker komen om de bakfiets te repareren. Als door de bliksem getroffen vloog ik naar de schuur. Allereerst sleepte ik troep naar buiten om de weg vrij te maken voor de fiets. Vol spinrag en spinnenpoep reed ik hem met platte banden naar de fietsenmaker die met zijn auto op de oprit stond.. Hij bekeek hem en vertelde wat de mogelijkheden waren.
Ik zei: 'Doe maar.'
En zo kreeg ik een geheel opgelapte fiets terug met antilek binnen en buitenbanden die minstens 5 jaar meegaan. Eindelijk heb ik mezelf over het idee heengezet dat het de fiets van mijn man was. Hij is nu van mij uit zijn erfenis.
Dochter zei: 'Ruil hem in voor een elektrische fiets.'
Maar dat gaat niet gebeuren, niet voordat er flink op gefietst is. Fietsen met mooie herinneringen aan mooie plekken waar we samen fietsten. Ik hoop dat ik het nog durf, want ik heb al heel lang niet meer gefietst.

Corona moe

Ik ben het zo zat steeds te moeten nadenken bij alles wat ik doe. Al die regels waar je je aan hebt te houden. Ik wil me weer vrij kunnen bewegen en doen waar ik zin in heb. Ik zit vanaf de lockdown al thuis. Zomaar doelloos rondrijden in de auto vind ik niks. Trouwens... die staat al zo lang stil dat de accu inmiddels leeg is.
Fijn is dat het regelmatig mooi weer is. Ik kan heel erg van de tuin genieten, observeren wat er in de natuur gebeurt. Want de natuur is rondom ons huis ruimschoots aanwezig. Maar het idee dat dingen niet mogen, nekt je. Gisteravond zat ik in een flinke dip. Is dit het nou, dacht ik. Ja, dit is het, voor dit moment. Ofschoon ik er op vertrouw dat er binnenkort betere tijden komen.
Op dit moment zijn de televisie, mijn boeken en mijn creatieve ideeën mijn grootste vrienden. En niet te vergeten kleinzoon die een bron van vreugde voor mij is. Samen hebben wij het leuk. We maken veel lol en ik verplaats me regelmatig in zijn wereld van star wars, strormtroopers en darth veder, in de wereld van Blippi en ik ben actrice in zijn videofilmpjes die hij met veel lol van mij maakt. Niet voor publicatie. Als hij weer weg is, mis ik hem. Ik mis ook mijn andere kleinkinderen. Ik heb ze al zo'n tijd niet meer gezien. Ik vind dit geen leuke tijd en ik heb er nu schoon genoeg van. Maar ja, de regels ga ik toch niet omzeilen. Ik zit nu al zo lang thuis dat ik niet het risico neem om alsnog besmet te worden met dat virus. Dus houd ik moed met de wetenschap dat er een nieuw normaal komt waarin de regels versoepeld zijn. Zoals het voor de crisis was, wordt het volgens mij niet meer. Maar het idee dat je over een poosje weer zonder gedoe overal naar toe kan, lijkt me geweldig. Laat ze opschieten met de ontwikkeling van een vaccin. Dat zal een hoop angst en onzekerheid wegnemen.

Recensie kinderboek Juf Zebrahoed.

KB recensent Anneke van Ieperen  las het kinderboek Juf Zebrahoed en schreef een hele mooie recensie.

Auteur Lieve van den Berg maakte deel uit van een aantal schrijfgroepen en schreef korte verhalen die gepubliceerd werden in bundels bij Godijn Publishing. In 2017 debuteerde ze bij Boek 10 met haar eerste jeugdboek, Reizende poefjes. Een fantasierijk verhaal waar haar kleinkinderen model stonden voor de hoofdpersonen Pol en Polleke. Het jaar daarop verscheen ook bij Boek 10 het vervolg, De lamp, de sneeuwbol en het kompas. Aangezien de illustrator van beide boeken niet beschikbaar was, besloot Lieve zich te richten op een totaal nieuw boek. Juf Zebrahoed is geheel ontsproten aan haar eigen fantasie en ook de tekeningen zijn deze keer van haarzelf.

Ooit was Juf Zebrahoed een zebra in Afrika, totdat ze op een dag geraakt werd door de bliksem. Hierdoor veranderde ze in een mens omdat ze is uitverkoren om de familie Regenboog te helpen. Gewapend met een magische hoed en een bliksemschicht is het haar taak om de kinderen Regenboog van alles te leren. Er is zelfs een speciaal huisje voor haar gebouwd op de regenboog waar de familie woont. Wanneer een van de kinderen te wild over de regenboog rent en naar de aarde valt vormt dit de aanzet tot een reeks spannende avonturen.

Juf Zebrahoed bestaat uit veel korte hoofdstukken die worden afgesloten met een illustratie. Aangezien er veel verschillende personages in het verhaal voorkomen is het erg fijn om na het lezen te kunnen zien hoe een nieuw persoon, dier of magisch wezen er eigenlijk uitziet. Kinderen kunnen eerst zelf hun fantasie aan het werk zetten om dan aan het eind van het hoofdstuk te ontdekken of hun ideeën overeenkomen met die van de auteur. En die fantasie van Lieve is niet gering, vanaf het moment dat het jongetje Mars op de aarde is gevallen gebeurt er constant iets. Hij ontmoet vreemde wezens, rare mensen en hij maakt gelukkig ook vrienden.

Juf Zebrahoed doet ondertussen verwoede pogingen om Mars weer terug op de regenboog te krijgen, maar door het verlies van haar bliksemschicht is een magische oplossing even geen optie. Mars zusje Venus wil ook graag helpen en samen met oude en nieuwe vrienden proberen ze de verloren bliksemschicht te vinden en een manier te verzinnen om terug te keren naar de regenboog. Daarbij doen ze een onverwachte en belangrijke ontdekking dat een leuke wending aan het verhaal geeft.

Lieve van den Berg heeft met Juf Zebrahoed weer een fantasierijk verhaal vol magie en rare wezens gecreëerd, dat naast grappig ook leerzaam is. Het boek is geschikt voor kinderen die al redelijk goed zelfstandig kunnen lezen of om voor te lezen aan die kinderen die nog wat minder ver zijn. Misschien is dit boekje het eerste deel van een nieuwe serie en kunnen we nog meer avonturen tegemoet zien van Juf Zebrahoed.

Boekgegevens :

ISBN 9789493157262

Uitgever Godijn Publishing

20 jaar later

Woensdag 13 mei 2020.
De krant ligt voor me met een artikel over een zeer ingrijpende gebeurtenis in het jaar 2000 op 13 mei.
Die dag werd het olympisch stadion in Amsterdam heropend na een grote restauratie waar mijn man de supervisie over had. Het was avond en we zaten in de vip loge.
Willem Alexander, toen nog kroonprins, zou de opening verrichten door vuurwerk af te steken. Het vuurwerk was geplaatst op een mast in het midden van het veld.
Na allerlei sportdemonstraties was het moment daar. Een plechtig moment in doodse stilte. De lont werd aangestoken en even later spatte het vuurwerk uiteen in prachtige sterren. Helaas had het niet het wauw effect omdat het nog niet donker was. Ik dacht wel: Jeetje, zoveel vuurwerk boven een dichtbevolkte wijk. Als dat maar goed gaat. Het ging goed. In het stadion wel.
Het feest was afgelopen. We gingen snel naar huis zodat we nog een stuk van het Eurovisie songfestival konden zien. We waren net op tijd thuis toen Linda Wagenmaker haar song ten gehore bracht. Ze stond daar in een spectaculaire jurk. Halverwege haar song ging het televisiebeeld op zwart. Er volgde een extra nieuwsuitzending en die duurde tot in de late uurtjes. Weg songfestival.
In Enschede was een vuurwerkfabriek ontploft. Dat was even belangrijker. Er was een hele woonwijk weggeblazen en overal brak brand uit. Een vreselijke ramp met veel slachtoffers; 23 doden en 947 gewonden.
Ik schrok en moest denken aan mijn eerdere gedachte toen het vuurwerk in het olympisch stadion werd afgestoken. Mijn gedachte was op hetzelfde tijdstip op een andere plek werkelijkheid geworden. Ik hield nog lang kippenvel.