Het geeft mij ook troost, 'ha, daar is hij weer even.' Zeker na zo'n beladen maand als december. Alle kerstspullen zijn weer opgeruimd. De kerstboom staat buiten in een pot en ik wacht af of hij in het voorjaar uit gaat lopen. Zoniet, dan gaat hij alsnog weg.
Kerstmis is nooit meer hetzelfde. De spirit is weg. Er ontbreekt iets en dat vul je niet zomaar op. Het samenzijn is weg. Samen naar bijzondere dagen toeleven, je samen met je partner onderdompelen in warmte, gezelligheid en saamhorigheid.
Ik woon nu in een dorp, met dochter en haar gezin als buren. Maar zij hebben hun eigen leven. Ik wil voorkomen dat ze zeggen: 'daar heb je haar weer, zucht.'
Ik ben niet de enige die er zo over denkt. Er zijn zoveel mensen die hetzelfde ervaren. Het is nu eenmaal zo. Een rouwproces gaat voorbij, het krijgt een plekje zoals ze dat zeggen. Maar de verandering in je leven en het gemis dat is het allermoeilijkste, zeker als je al wat ouder bent. Niet meer in het arbeidsproces zit.
Daarom heb ik me op het schrijven van verhalen geworpen. Soms heb ik het gevoel dat ik niet zelf schrijf, maar vanuit een andere dimensie geholpen wordt. Want als ik teksten terug lees, vraag ik me echt af of ik dat zelf geschreven heb.
Een aantal korte verhalen zijn in diverse verhalenbundels opgenomen en ik schreef drie kinderboeken waarvan het laatste boek 25 januari zijn lancering beleeft. Ik ben trots op hoe ik in het leven sta, ondanks de downs die erbij horen, maar die hebben niet de overhand. Dat zijn de ups. En daardoor vind ik dat ik me nu even down mag voelen.
Het geluid van het horloge is weggestorven, ik sluit mijn ogen en ga nog even dommelen naar dromenland. Hopelijk voel ik me daarna weer wat beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten