Het ontstaan van Juf Zebrahoed

Ik zit in de euforie van de boeklancering boek 10. Juf Zebrahoed gaat de wereld in.
Mijn boek Juf Zebrahoed maakt een grote kans een succes te worden. Mijn boek werd na afloop flink verkocht. Blij mee. Ik kreeg lovende reacties over mijn presentatie waarbij ik vertelde hoe Juf Zebrahoed is ontstaan. Staat onder deze foto. Ik hoop dat veel kinderen het boek gaan lezen.

Mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed is ontstaan door mijn fascinatie voor regenbogen.

Wie kent de regenboog niet? Als hij verschijnt aan de hemel vraag je je af: Waarom doen we allemaal zo lyrisch over de regenboog?

Mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed is ontstaan door mijn fascinatie voor regenbogenWie kent de regenboog niet? Als hij verschijnt aan de hemel vraag je je af: Waarom doen we allemaal zo lyrisch over de regenboog?

Ik vraag me af: Wat nou, als er mensen op de prachtige kleurbanen wonen? Is dat mogelijk?

Ja, in mijn fantasie is dat mogelijk. Maar wat doen ze dan daar? Wat gebeurt er als een van de kinderen van de regenboog valt. Wie helpt hem en hoe komt hij terug op de regenboog?

Ik begon te schrijven en van het een kwam het ander. Ik zag een mooie foto van een zebra, een prachtig dier. Ik wilde hem in het verhaal verwerken. 

Ik ben erg bang voor onweer. Daar wilde ik ook over schrijven. Zo kwam Juf Zebrahoed tevoorschijn en met haar de familie Regenboog die op de kleurbanen van de regenboog woont.

Juf Zebrahoed kan toveren en probeert alle problemen op te lossen. Of het allemaal goed afloopt lees je in het verhaal.

Het is een magisch, avontuurlijk verhaal dat ook menig kind zal betoveren. De illustraties die ik zelf tekende, spreken daarbij tot de verbeelding.

Juf Zebrahoed gaat de wereld in en het blijft niet bij een verhaal. Een tweede deel volgt.

Ik maakte zelf kleine vingerpopjes in de vorm van een draak. Je krijgt er een bij de aankoop van het boek via www.godijnpublishing.nl 

Koop je het boek dan wens ik je veel leesplezier, vooral als je het gaat voorlezen aan de kinderen.

Boeklancering

Het is bijna zover. Mijn nieuwe kinderboek Juf Zebrahoed wordt gelanceerd op 25 januari in theater het Klooster in Woerden. Info hierover op www.godijnpublishing.nl

Na een periode van schuren, schaven en schrappen, overleggen met de uitgever is het boek eindelijk klaar om de wereld in te gaan. Bij alle hoofdstukken heb ik illustraties getekend, 31 in totaal. Ook de omslag is van mijn hand.
Het wordt een prachtig boek met een betoverend avontuur voor kinderen van zes tot negen jaar.
Juf Zebrahoed was ooit een zebra op de savanne in Afrika. Toen ze tijdens noodweer door de bliksem werd getroffen veranderde de zebra ineens in een mens. Een prachtige vogel, Roggbiv genaamd, geeft haar een bliksemschicht waardoor ze kan toveren. Haar woonplaats is

de regenboog, waar een hele familie woont. Nieuwsgierig hoe dit verder gaat? Het boek is al te reserveren via Godijn Publishing. Bestel je het boek daar, dan krijg je er een leuk vingerpopdraakje bij cadeau. Een aardigheidje door mijzelf gemaakt. Ik ben ook nog vogel Roggbiv aan het ontwikkelen.
Ik zou zeggen, neem een kijkje op de website van Godijn Publishing.

Bijzonder horloge

Ik ben een beetje ingedommeld. Ik voel me niet kiplekker en laat de dingen vandaag maar gebeuren. Niks moet.  Ik schrik wakker door gepiep. Het geluid op het horloge van mijn man. Dat hoor ik elke dag op dezelfde tijd en dat al sinds 2007. De batterij wil maar niet leeg. Het verbaast me iedere keer weer. Hoelang kan een batterij dit volhouden. Regelmatig moeten die dingen vervangen worden. Maar dit horloge? Ik vind het wonderlijk. Is het een teken uit het hiernamaals van 'denk aan mij?'
Het geeft mij ook troost, 'ha, daar is hij weer even.' Zeker na zo'n beladen maand als december. Alle kerstspullen zijn weer opgeruimd. De kerstboom staat buiten in een pot en ik wacht af of hij in het voorjaar uit gaat lopen. Zoniet, dan gaat hij alsnog weg.
Kerstmis is nooit meer hetzelfde. De spirit is weg. Er ontbreekt iets en dat vul je niet zomaar op. Het samenzijn is weg. Samen naar bijzondere dagen toeleven, je samen met je partner onderdompelen in warmte, gezelligheid en saamhorigheid.
Ik woon nu in een dorp, met dochter en haar gezin als buren. Maar zij hebben hun eigen leven. Ik wil voorkomen dat ze zeggen: 'daar heb je haar weer, zucht.'
Ik ben niet de enige die er zo over denkt. Er zijn zoveel mensen die hetzelfde ervaren. Het is nu eenmaal zo. Een rouwproces gaat voorbij, het krijgt een plekje zoals ze dat zeggen. Maar de verandering in je leven en het gemis dat is het allermoeilijkste, zeker als je al wat ouder bent. Niet meer in het arbeidsproces zit.
Daarom heb ik me op het schrijven van verhalen geworpen. Soms heb ik het gevoel dat ik niet zelf schrijf, maar vanuit een andere dimensie geholpen wordt. Want als ik teksten terug lees, vraag ik me echt af of ik dat zelf geschreven heb.
Een aantal korte verhalen zijn in diverse verhalenbundels opgenomen en ik schreef drie kinderboeken waarvan het laatste boek 25 januari zijn lancering beleeft. Ik ben trots op hoe ik in het leven sta, ondanks de downs die erbij horen, maar die hebben niet de overhand. Dat zijn de ups. En daardoor vind ik dat ik me nu even down mag voelen.
Het geluid van het horloge is weggestorven, ik sluit mijn ogen en ga nog even dommelen naar dromenland. Hopelijk voel ik me daarna weer wat beter.

CATS DE FILM

Vanmiddag was ik naar de film Cats, een versie van de theatervoorstelling. Heel anders met veel speciale effecten. De film kreeg maar 1 ster. Ik wilde zelf zien of de film echt zo slecht is.
Ik heb veel mooie herinneringen aan de allereerste opvoering van de musical Cats in theater Carré, zo'n dertig jaar geleden. Ik was absoluut fan en ik zag de musical talloze malen. Iedere voorstelling volgde ik een andere kat in het geheel. Ook mijn dochter was er lyrisch over. Zij was toen tien jaar oud. Ze won zelfs kaarten voor de musical toen zij van fimoklei een kat boetseerde voor een wedstrijd.
Mijn man kon een potje breken bij theater Carre. Hij was de projectleider van de grote verbouwing in die periode. Doordat Cats in de piste werd gespeeld in een prachtig decor, kon de verbouwing van het toneel en het hele achterhuis doorgaan.
Vol verwachting zit ik in mijn bioscoopstoel. De eerste tonen van de muziek komen als een bom naar binnen. De adrenaline stroomt. Tranen springen in mijn ogen. Ik word teruggeplaatst in de tijd toen mijn man er nog was. Hoe wij samen Cats beleefden. Veel tijd om er in weg te zakken heb ik niet. Ik word de film ingezogen. Het lijkt alsof de film alleen voor mij draait. Dat komt ook omdat er nauwelijks bezoekers zijn. Er is veel veranderd aan het verhaal, maar ook heel veel herkenbaar. Doodstil neem ik alles in mij op, niet meer bewust van mijn omgeving. Totdat ik een chipszak hoor kraken, het brengt me terug in de werkelijkheid. Jammer, net alsof ik uit een droom stap, wakker word. Twee uur lang vertoef ik in de kattenwereld en ik denk "laat het niet stoppen."
Maar helaas komt aan de film een eind. Met weemoed ga ik de bioscoop uit. Het liefst was ik blijven zitten om de film nog een keer te zien. Ik ben dan ook een echte fan van Cats.
Als je van musical en dans houdt, dan moet je deze film gewoon gaan zien, ongeacht de kritiek en het aantal sterren. Oordeel zelf. Zoveel mensen, zoveel smaken.
Ik ben lyrisch. Bij thuiskomst deel ik mijn ervaringen met dochter. Zij is ook enthousiast. Zij en schoonzoon zagen de film gisteren.
Ik wil de film nog een keer zien. Dat verdient de film. En het gevoel wat ik kreeg, gun ik mezelf opnieuw. Een gevoel van geluk, van samen zijn en samen genieten. Even dat moment terug. Back to memorylane.