Op een verzamel cd met liedjes van Kinderen voor kinderen staat een liedje: Ik word altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd. Het is het favoriete lied van mijn kleinzoon met Downsyndroom. Hij ontwikkelt zich langzaam, praat moeizaam, heeft soms driftbuien, maar verder is het een schat, een knuffelkind. Ik noem hem mijn ‘lifesaver’. Na de dood van mijn man tien jaar geleden zag ik het leven niet meer zitten. Ik vloog tegen de muren op door de stilte in huis. Totdat dochter zwanger bleek te zijn. Dat was een keerpunt. Ik had iets om naar uit te kijken. Na de geboorte van kleinzoon zag de arts al snel dat zijn gezichtje anders was en dat hij een slap lijfje had. Een test gaf de uitslag; syndroom van Down. De schok was groot en het verdriet intens. Dochter zei al snel: ‘Houd op met huilen. Het is ons kind en we zijn er blij mee. Wij gaan ervoor zorgen dat hij als een mooi mens opgroeit.’ Ik kreeg bewondering voor haar.
Ze vroeg mij of ik op wilde passen. Ik zei ja, dan had ik iets op naar uit te kijken, opnieuw een doel in mijn leven. Na tien jaar is de band met deze kleinzoon heel speciaal, onvoorwaardelijke liefde. Als hij bij me is, kan mijn dag niet meer stuk. Dat wordt ook gezongen in het lied ‘wijsje in mijn hoofd’ en kleinzoon heeft dat in zijn gebrekkige taaltje overgenomen. Als hij mij ziet gaat zijn wijsvinger de lucht in en zegt hij stralend: ‘Kan miemeer stuk,’ gevolgd door een knuffel.
Zoals ik al eerder zei: onvoorwaardelijke liefde.
Kleinzoon was samen met mijn andere twee kleinkinderen mijn inspiratie tot het schrijven van een tweede kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas, dat op 29 september gelanceerd wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten