Bonus

Mijn tweede kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas houdt me bezig. Want na de lancering volgt een drukke periode van promotie, signeren en voorlezen. Hoe maak ik dat aantrekkelijk. Er zijn ideeen genoeg, maar wat werkt het best. Wat houdt de aandacht vast. Het doel is om zoveel mogelijk kinderen dit boek te laten lezen.
Ik heb veel geleerd tijden de periode na de lancering van het eerste boek Reizende poefjes. Ik moet er promotie voor blijven maken, want hoe komt het anders onder hun aandacht. Uren speurde ik op het internet naar bruikbare spullen met veel glitter om later na de presentatie van het tweede boek, als het verkocht wordt erbij te verstrekken. Als een bonus. Welk kind wil er nou geen extraatje bij een boek, een extraatje in de sfeer van het boek. Mijn ervaring is dat ze dat lange tijd blijven koesteren.
Bij dit bericht zie je een foto van mijn vondsten. Het ziet er nog rommelig uit, maar wordt samengevoegd tot een fantastisch geheel. Houd 29 september in de gaten. Een tip van mij: Lees eerst Reizende poefjes om kennis te maken met de hoofdpersonen Pol en Polleke Grasspriet, Vogel Gijs en Gigantus. In het tweede boek komt Noek erbij. Hij heeft het syndroom van Down en is daardoor beperkt in zijn doen en laten. Hij praat moeilijk en gaat regelmatig op ontdekkingstocht in zijn eentje, waardoor hij onvindbaar wordt. Bij de zoektocht belanden Pol en Polleke in spannende avonturen waarin de lamp, de sneeuwbol en het kompas een belangrijke rol hebben.

Tweede kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas.

Na mijn eerste kinderboek Reizende poefjes, een spannend avonturenboek vol magie, volgt op 29 september het tweede boek De lamp, de sneeuwbol en het kompas. In het tweede deel beleven de hoofdpersonen uit het eerste deel een nieuw spannend betoverend avontuur, dat zich grotendeels afspeelt in Cornwall, Engeland. Het kan los gelezen worden van deel een, maar het is leuk om Reizende poefjes eerst te lezen om de hoofdpersonen te leren kennen.
Voor promotie wil ik een quilt maken met lapjes stof die wijzen naar het verhaal. Zo komt ondere andere de zee er in voor, schelpen, mooie luchten, juwelen, een oosters tapijt en vooral ook de regenboog. Zelfs Kerstmis speelt een kleine rol. Op de foto zie je de lapjes. Nu is het de kunst om het tot een mooi geheel samen te voegen. Een hele uitdaging.

Onvoorwaardelijke liefde

Op een verzamel cd met liedjes van Kinderen voor kinderen staat een liedje: Ik word altijd wakker met een wijsje in mijn hoofd. Het is het favoriete lied van mijn kleinzoon met Downsyndroom. Hij ontwikkelt zich langzaam, praat moeizaam, heeft soms driftbuien, maar verder is het een schat, een knuffelkind. Ik noem hem mijn ‘lifesaver’. Na de dood van mijn man tien jaar geleden zag ik het leven niet meer zitten. Ik vloog tegen de muren op door de stilte in huis. Totdat dochter zwanger bleek te zijn. Dat was een keerpunt. Ik had iets om naar uit te kijken. Na de geboorte van kleinzoon zag de arts al snel dat zijn gezichtje anders was en dat hij een slap lijfje had. Een test gaf de uitslag; syndroom van Down. De schok was groot en het verdriet intens. Dochter zei al snel: ‘Houd op met huilen. Het is ons kind en we zijn er blij mee. Wij gaan ervoor zorgen dat hij als een mooi mens opgroeit.’ Ik kreeg bewondering voor haar. 

Ze vroeg mij of ik op wilde passen. Ik zei ja, dan had ik iets op naar uit te kijken, opnieuw een doel in mijn leven. Na tien jaar is de band met deze kleinzoon heel speciaal, onvoorwaardelijke liefde. Als hij bij me is, kan mijn dag niet meer stuk. Dat wordt ook gezongen in het lied ‘wijsje in mijn hoofd’ en kleinzoon heeft dat in zijn gebrekkige taaltje overgenomen. Als hij mij ziet gaat zijn wijsvinger de lucht in en zegt hij stralend: ‘Kan miemeer stuk,’ gevolgd door een knuffel.

Zoals ik al eerder zei: onvoorwaardelijke liefde.

Kleinzoon was samen met mijn andere twee kleinkinderen mijn inspiratie tot het schrijven van een tweede kinderboek De lamp, de sneeuwbol en het kompas, dat op 29 september gelanceerd wordt.

Herinnering aan New York

Deze foto van New York stond in de bijlage van de krant. Ik heb hele mooie herinneringen aan New York. Ik heb er 4 dagen lang rond gedwaald. Ik ging naar de top van Empire Statebuilding en natuurlijk naar het Vrijheidsbeeld met de boot. De lift naar het hoofd van het Vrijheidsbeeld was gesloten vanwege restauratie. Imposant was het wel daar op het eiland, behalve dan dat we daar als lunch een salade aten, waar de luizen in wandelden. Bah. Verder is New York overweldigend.
In mijn kinderboek Reizende poefjes worden Empire Statebuilding en het Vrijheidsbeeld genoemd. Tijdens die vakantie waren de kleinkinderen, die model stonden voor het boek, ook mee. In het boek vliegt Polleke op de poefjes langs de top van Empire State building en herinnert zich de vakantie. Reizende poefjes is deel 1 van een trilogie. Deel 2 De lamp, de sneeuwbol en het kompas wordt gelanceerd op 29 september. Ik heb al ideeën voor deel 3, de afsluiting. De kleinkinderen worden groot. Zij laten de kinderboeken liggen en gaan de richting uit van fantasy en young adult. Wie weet schrijf ik ooit een boek voor die leeftijd. Ik raak nooit uitgeschreven.

Druk met schrijven

Het was even rustig met blog berichten. Mijn tijd besteedde ik aan iets anders. Het manuscript van mijn tweede kinderboek; De lamp, de sneeuwbol en het kompas wilde ik nog een keer herlezen op eventuele fouten en opnieuw insturen. Dat is gelukt en in mei volgt de eindredactie. Ook kregen de schrijvers van GodijnPublishing de opdracht een verhaal te schrijven voor een nieuw te verschijnen bundel, getiteld Aangenaam. Ook dat verhaal heb ik geschreven. Publicatie van het kinderboek en de bundel is op 29 september in de parkschouwburg in Hoorn. Info bij www.godijnpublishing.nl.  Daarnaast is er de afronding van de verhalenbundel Storm-stilte waarvoor ik een aantal verhalen heb geschreven en die zeer binnenkort gelanceerd wordt. En toen was er nog een schrijfwedstrijd voor een nieuwe bundel en daarvoor heb ik ook  een verhaal geschreven. Alles met een deadline is nu afgerond en heb ik tijd om meer aandacht aan de grote tuin te besteden. Want niet alleen de planten komen weer op, het talrijke onkruid schiet de grond uit, met name paardenbloemen. Dat vind ik mooie bloemen, maar niet in de tuin. Ik heb plantenbakken gevuld met vlinder en bijenplanten, want zowel de vlinders als de bijen zitten in de gevarenzone. Naast het onderhoud van de tuin heb ik een tuinhuis te reorganiseren zodat ik er deze zomer kan schilderen en andere dingen kan creëren die tijdens het werken eraan rommel geven. Dat wil ik niet in mijn woonhuis hebben. Daar heb ik ook een atelier, maar dat is bestemd voor textiele werkvormen en ik zit er ook wel te schrijven. Boven is eigenlijk mijn schrijfplek. Als ik dit zo lees ben ik een bevoorrecht mens. Ik woon in een fijn huis, waar ik overigens erg aan moest

wennen, ik heb een mooie tuin met veel vogels, kikkers, egels en helaas ook heel veel muizen. Ik mag genieten van mooie zonsondergangen en de prachtige wolkenluchten die ik in mijn vorige huis nooit zo zag. Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik helemaal niet mag mopperen.