Winterproject

Schrijven is mijn passie en dat is al bij velen bekend. Het lijkt me leuk om een kinderboek te schrijven. Toen de kleinkinderen een tijdje terug bij mij aan het logeren waren kwam ik op een idee. Oudste kleinzoon heeft een rijke fantasie en in zijn spel komen vaak monsters, draken en robots voor en ook veel schietwerk. Tijdens de logeerpartij had ik de open haard aan en kleinzoon lag heerlijk op twee aan elkaar gezette poefjes met een deken over zich heen naar de vlammen te staren. Even later ontdekte  hij dat hij met zijn voeten de poefjes over de grond kon laten schuiven als een reizend bed. En nog beter, zijn zus inschakelen om hem aan zijn benen voort te trekken en dat deed ze zonder morren. Dikke pret dus. Toen werd bij mij het idee geboren om er iets mee te gaan doen. Ik heb een eerste aanzet geschreven en vanaf nu schakel in kleinzoon in om allerlei avonturen te bedenken en hij mag ook tekeningen er bij maken. Ik heb kleinzoon al ingelicht en hij vindt het een fantastisch idee.
Een mooi project voor de aankomende winter.

Opruimen

Opruimen, ordenen, labelen, daar ben ik voortdurend mee bezig. Wat gooi ik weg, wat geef ik weg, wat gaat naar de kringloop en wat schrijf ik op het label van de bewaarbox. Hoe onderscheid ik de creatieve materialen. Ik heb heel veel, maar ik werk er ook veel mee en daarbij houd ik van afwisseling. Steeds maar aan hetzelfde werken is niets voor mij. Om me bepaalde technieken eigen te maken, heb ik workshops gevolgd. Soms een heel weekend, soms een midweek maar vaker nog dagdelen.

Een van al die workshops was mijn favoriet; sieraden en schilderijtjes maken met textiel. Ik kon me er helemaal op uit leven, los gaan noem ik het zelf. Om thuis verder te gaan heb ik allerlei materialen aangeschaft. In elke winkel was ik op zoek naar bruikbare frutsels zoals kralen, knopen, viltdecoraties, lint en kant
Ik hoorde dat de Noordermarkt in Amsterdam op maandagochtend een walhalla is voor vintage spullen. Daar kun je de bijzondere dingen vinden die de creaties een zeer bijzondere uitstraling geven.
Bijna alle materialen zitten nu keurig geordend in bewaarboxen. Maar wat schrijf ik daar nou op. Na even nadenken heb ik het antwoord gevonden. Ik zet de naam van de kunstenares erop bij wie ik de techniek geleerd heb. Ik schrijf op Leona’s kunst. Dan weet ik precies wat er in zit.
En zo volgen er meer boxen. Er is ook een box met Ella Koopman stofjes, een overblijfsel van een experimenteel weekend stof bedrukken. Bijzondere kleurige lappen heb ik gemaakt met stiksels en stoffenverf zowel met de kwast als met de verfspuit.
Er zijn bewaarboxen met kantjes en bandjes, kralen, bollen wol en borduurgaren. Met kruissteekwerk.  Een box met viltbenodigdheden. Vilten is een leuke techniek maar wel zwaar. Het is een ware aanslag op je armspieren als je die niet getraind hebt..
Het is een mooi gezicht al die geordende boxen. Beter dan overal slingerende materialen waardoor ik niets meet terug kon vinden. Alleen is het nu de kunst om alles geordend te houden. Ik ga mijn best doen.

 

Woordpuzzels

Ik snapte nooit iets van de mensen, vooral ouderen, die altijd bezig zijn puzzels op te lossen. Puzzels uit puzzelboekjes, tijdschriften en ook uit de krant. Vooral de krantenpuzzels zijn populair. Puzzelaars zoeken zelfs contact met elkaar om het laatste stukje van de puzzel op te lossen. Mijn moeder was zo’n fanaat. Tot diep in de nacht was zij aan het puzzelen. Woordpuzzels houden immers je geest scherp. Ik vond de aanblik van zo’n verwoede puzzelaar vreselijk. Altijd maar met de neus boven het raadsel. Alsof er niets anders meer te doen was. En ik zei altijd tegen mijzelf: Ik word niet zo, ik ga niet laat naar bed en dan de volgende dag veel te laat opstaan.

Ik gooide steevast puzzelbijlages weg of ik gaf ze weg. Vaak hoorde ik: Als je puzzels oplost dan word je niet dement. Dementie is voor velen een schrikbeeld, ook voor mij.
Nu ik mijn huis aan het opruimen ben en het ontdoe van spullen die ik jarenlang verzameld heb, kom ik weer puzzelboekjes tegen. Na een liedjesuitzending op tv, dat gekoppeld was aan de ziekte van Alzheimer, kreeg ik de schrik te pakken. Wat een ontluisterende ziekte is dat en er zijn mensen die al op jonge leeftijd door de ziekte getroffen worden.
En…wat gebeurt er met mij? Ik raak in de ban van de woordpuzzels. Kan er niet meer mee stoppen. Ik ga erg laat naar bed en sta laat weer op. Ik ontdek dat ik in veel dingen op mijn moeder ga lijken. Wil ik dat? Nee! Want het leven heeft zoveel meer te bieden. De fascinatie voor woordpuzzels zal wel weer overwaaien maar nu, voor dit moment, geef ik me er aan over. En mijn angst voor Alzheimer stop ik heel diep weg.

Amsterdam

Het eerste woord dat in me opkomt bij het wakker worden is Amsterdam. Maar waarom? Ik kan me niet herinneren dat ik over Amsterdam gedroomd heb. Sinds 2007 heb ik nauwelijks meer een bezoek gebracht aan de stad. Voor die tijd des te meer.

Vaak reisde ik op vrijdag per trein er naar toe om ergens in de stad mijn man te ontmoeten en samen de werkweek af te sluiten. Dan gingen we ergens eten en daarna naar het theater of de bioscoop. Mijn man had zijn kantoor in de stad en was leider van een zeer succesvol restauratiebedrijf. Veel mooie projecten zijn onder zijn leiding gerestaureerd waaronder theater Carré, Tuchinsky, De Westertoren, de Duif, Bellevue, Beurs van Berlage. Daar liggen veel herinneringen.
We kwamen een keer onverwacht in een premièrevoorstelling in Carré terecht. De kleding die wij droegen viel totaal uit de toon. We moesten alleen maar iets afgeven bij de directie. We werden linea recta naar de directiekamer geloodst waar het vol was met bekende Nederlanders. Er werd koffie geserveerd met luxe bonbons. Wij stonden aan een statafel met andere bekende Nederlanders waaronder Frans Molenaar. Hij bekeek mij misprijzend van top tot teen. Van de directie mochten wij de voorstelling zien. Dat was niet onze bedoeling maar zijn toch gebleven. We vielen wel op tussen al die feestelijk geklede mensen.
Ook was er een keer een voorstelling waarbij Koningin Beatrix aanwezig was. Het was een jubileumvoorstelling waar Youp van ’t Hek ook optrad. Ik vond dat hij gênante dingen zei over de koningin. Ik kon niet haar gezicht zien, maar ik denk dat ze het niet leuk vond. Later in de pauze heb ik dat tegen Youp gezegd en daar schrok hij toch wel van. Maar zo is Youp en misschien kon de koningin het wel van hem hebben.
Elk jaar werden we uitgenodigd voor de première van het kerstcircus. Meestal werd ik door mijn man voor de rode loper afgezet waarna hij de auto ergens ging parkeren. Zodra de deur van de auto ( en we hadden een dikke auto in die tijd) open ging, stormde de paparazzi op me af die meteen weer teleurgesteld terug deinsden omdat ik geen bekende Nederlander was.
Hilarisch vond ik altijd de geënsceneerde fotosessie na afloop van de circusvoorstelling. Henk v.d. Meyden stond er breed zwaaiend mensen op te stellen voor de perfecte foto met de circusartiesten. De dag erna moest ik lachen om het onderschrift bij de foto’s op de pagina privé. Die zeiden iets heel anders dan dat ik gezien had.
Het allermooiste vond ik het begin van een restauratieproject; de situatie zoals hij was, de sloop, de wederopbouw en het eindresultaat. In kerk de Duif kon je voordat de steigers verwijderd werden, omhoog klimmen tot aan het plafond om de schilderingen van dichtbij te bekijken. Hetzelfde was mogelijk in Tuschinsky. Ik hield niet zo van steigers maar soms won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst.
Ook was mijn man betrokken bij de bouw van het appartementencomplex op het Marie Heinekenplein, het voormalig terrein van de Heinekenbrouwerij. Op de dag dat ik 50 jaar werd was de feestelijke opening met een groot vuurwerk en veel muziek. Ik voelde me echt jarig omdat ik door iedereen werd gefeliciteerd. Het was alsof het feest voor mij was.

Sinds mijn man is overleden is er veel veranderd. Misschien had ik vanmorgen een wake up call om toch weer eens vaker naar Amsterdam te gaan, theaters te bezoeken, of een concert. Amsterdam heeft alles op het gebied van uitgaan.

Het wordt nooit meer zoals het was. Die tijd is een gesloten boek. Heel jammer maar ik koester de herinneringen. Maar je weet nooit wat er allemaal nog op je pad kan komen.