deel 3 De dag na mijn verjaardag

24 juni zondag De dag na mijn verjaardag. Het weer nodigde niet uit om uit bed op te staan. Ik hoorde de regen kletteren op het schuine dak. De merel op het dak van de overburen bleef vrolijk doorfluiten alsof hij de zon wakker wilde maken. Zo voelde dat. Ik draaide me nog eens behaaglijk om en werd opgeschrikt door de telefoon. “Lig je nog in bed?” “Ja, het is mijn dag vandaag,” antwoordde ik. Maar na het telefoongesprek was ik klaarwakker. Half 12. Ik dacht terug aan gisteren, hoe ik alle verleidingen van gebak, hapjes en drankjes had weerstaan gedurende de dag. Maar…’s avonds werd de verleiding te groot; kaasstengels, noten, olijven, plakjes komkommer met roomkaas en zalm. Ik ging los en deed gezellig met de visite mee. Een klein stemmetje zei: “Stoppen!” Ja hoor, ik ben maar een keer per jaar jarig en at lekker door. Ik stapte over op het drinken van water met wat muntblaadjes er in. Dat scheelde al weer en het smaakte lekker fris. Waren de bakjes leeg dan vulde ik ze weer aan met nieuwe knabbels. Eten, drinken, praten, lachen, het hoorde er allemaal bij. Vanmorgen kwam de kater. Wat had ik gedaan. Twee weken streng gelijnd en in een keer mezelf weer helemaal vol gevreten met verkeerde dingen. Ik voelde me schuldig en trok de weegschaal onder de kast vandaan. Ik kon mijn ogen niet geloven. Wat ik zag viel me alles mee en dat was gevaarlijk. Want als je er niets van merkte op de weegschaal, was de verleiding nog een keer los te gaan erg groot, zeker met al die overgebleven lekkernijen. Ik moest me beheersen toen ik beneden kwam, moest terug naar het dieetplan ondertussen denkend: Zal ik? “Nee,” zei ik hardop. Ik zocht afleiding en haalde een fotoalbum uit de kast. Al bladerend werd ik geconfronteerd met mijn jongere uitgave. Huh? Ik was helemaal niet dik. Ja, ik heb een groot hoofd maar voor de rest is er niets op mezelf aan te merken. Ik was eigenlijk een hele mooie meid. Waarom zag ik dat nu pas? Waarom ben ik toch al die jaren krampachtig bezig geweest met afvallen en aankomen met vele kilo’s extra erbij. Een jojo en nooit tevreden met mezelf. Nu is de tijd gekomen om alles los te laten. Al die jaren meegetorste ballast mag ik nu van me afgooien. Jeetje, daar heb ik bijna een heel mensenleven voor nodig gehad om tot dat besef te komen. Wordt vervolgd.

Mijn eeuwige strijd 2

Donderdag 21 juni Wat was het broeierig buiten. Mijn lange haar hing als een deken om me heen. Ik deed het in twee vlechten. Misschien een beetje ouderwets, maar ik zag laatst iemand van mijn leeftijd ook met vlechten lopen. Dus vond ik dat ik dat ook wel kon. Ik vroeg me af of die warmte wel prettig was om me uit te gaan sloven in het sportcentrum, Nee…en ik verzon smoezen. Ik was moe door alles wat ik al gedaan had, ik had afgelopen nacht onrustig geslapen en morgen zou er weer een dag zijn. De tijd verstreek en ik ging me steeds meer schuldig voelen. Ik hoorde een stem in mijn hoofd: “Wat is dat nou? Zo schiet het niet op en behaal je nooit je doel. Opschieten! Je gaat.” “Oké, ik ga.” Ik zocht mijn spullen bij elkaar. De stem had gelijk. Ik moest niet terug gaan krabbelen. Gewoon gaan. En ik ging in een kokendhete auto richting sportcentrum Ik had kunnen fietsen, maar er was regen en onweer voorspeld met harde windstoten en als ik ergens bang voor ben dan is het daar voor. Bij het sportcentrum kwam een vrouw zingend naar buiten. La Bamba, opzwepende Zuid Amerikaanse muziek. Ze zei: “Lekkere muziek hoor. Veel plezier.” Ik ging de lange trap op naar boven. De muziek, La Bamba werd steeds duidelijker hoorbaar. Uitnodigend. Al snel voelde ik de kick. Ik kreeg een compliment over mijn gevoel voor ritme. Ik vertelde: “Ik heb vroeger jarenlang klassiek ballet gedaan, daarna jazzballet en stijldansen. Ritme zit er in gebakken.” Hijgend en zwetend ging ik verder met de oefeningen en ik ging me steeds beter voelen. Vooral ook door de complimenten tussendoor. “Ik vind je vlechten leuk!” Ik zei: “Dank je wel. Ik vind twee vlechten lekker zitten en het kan me niet schelen wat anderen er van vinden. Soms zeggen ze dat het niet meer past bij mijn leeftijd, maar wie bepaald dat?” Lekker moe ging ik weer naar huis. De aandacht en de sfeer betekenen veel voor me. Het zorgt ervoor dat ik de volgende keer opnieuw met bij elkaar gesprokkelde moed heenga. Zou fitness dan toch nog een onderdeel van mijn leven kunnen worden? Wordt vervolgd.

Het einde van mijn eeuwige strijd?

20 juni Afgelopen maandagavond bezocht ik een open avond van een nieuw fitnesscentrum, alleen voor vrouwen. Eerder deed ik fitness in een grote sportschool. Ik voelde me daar verloren, kreeg nauwelijks persoonlijke aandacht en de helft van de tijd was er geen begeleiding in de ruimte aanwezig. Moest je op zoek als je hulp nodig had met de apparaten. Ik had het dan ook snel gezien. Deze nieuwe mogelijkheid deed mijn zelfvertrouwen groeien. Het voelde als thuis komen. Meteen de volgende dag kon ik komen voor de intake en instructie. De eerste momenten waren confronterend; gewicht te hoog, vetpercentage schrikbarend, vochtgehalte te laag en het allerergste… volgens deze metingen was ik een echt oud wijf. Tja…en eigenlijk wist ik dit allang. Mijn leven lang heb ik alle diëten al geprobeerd; afvallen, aankomen, een vicieuze cirkel. Voor de meting was ik net een week op dieet. Samen met fitness moet het mogelijk zijn de vetten te verbranden, vooral het buikvet. Het klinkt zo eenvoudig, voorgoed je eetgewoonten veranderen. In de ruimte waren vrouwen hard aan het trainen. Nu eens geen vrouwen in strakke fitnesspakjes, maar gewone sportieve kleding. Ze moedigden me aan. Het hoefde allemaal niet perfect. Het circuit van de oefeningen was leuk, afwisselend en motiverend door de enthousiaste begeleiding. Zo prettig heb ik me nog nooit eerder gevoeld tijdens een fitness-sessie. Voorheen vond ik fitness noodzakelijk kwaad terwijl ik om me heen hoorde dat fitness zo geweldig, zo verslavend was. Ik had andere verslavingen. Daar hoorde fitness niet bij. Maar nu begon ik er lol in te krijgen. Ik had sterk het gevoel dat ik voor eens en voor altijd af ga rekenen met het overgewicht dat ik al jaren meetors. Het betekent; loslaten. De afgelopen jaren heb ik een ontwikkeling doorgemaakt, aan mezelf gewerkt, veel van me afgeschreven. Maar er waren ook veel vreetbuien, veel verdrietige momenten en ik was kwaad op mezelf omdat ik geen discipline had. Na een healingsessie wat op mij overkwam als abracadabra, is er veel gebeurd. Kennelijk is mijn blauwdruk weer zoals hij moet zijn, dankzij het opnieuw coderen van mijn lichaam door een healer die geleid werd door het universum. Ja, het klinkt zweverig, ongeloofwaardig, maar er gebeuren nu dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. De tijd zal leren hoe het proces verder gaat. Voorlopig zit ik in een goede drive en hoop er ver mee te komen. Wordt vervolgd.

Belangrijke tips voor de vakantie in Europa

Enkele praktische tips voor een vakantie in Europa Als je in Frankrijk met de auto rijdt. Ben je verplicht 2 sets blaassetjes bij je te hebben met verplicht NF keurmerk. Te koop bij anwb, knac en bovag. De flitsmelder moet uitgeschakeld zijn. In Italië moet je reflecterende hesjes bij je hebben voor elke inzittende. En de hond moet achter een hondenrek. In Duitsland moet je twee gevaren driehoeken bij je hebben zodra je met de caravan gaat rijden. De hond moet in een speciale gordel op de achterbank. De flitsmelder moet zijn uitgeschakeld. In Spanje moeten er reflecterende stickers op de caravan zitten. In Polen is overdag dimlicht verplicht. Boetes moeten contant afgerekend worden. Een dronken passagier mag niet meerijden achter op de motor. In de Eu-landen zijn reservelampjes en brandblussers verplicht. Fietsen mogen in Portugal niet achter op de auto. In België zijn korte broeken op de motor verboden. Bron: telegraaf reiskrant

Snow White-Sneeuwwitje

In de krant van vandaag is een recensie te lezen over de nieuw film Snow White and the huntsman. Door de trailer, die regelmatig op de televisie wordt vertoond, krijg je een aardig beeld van de film; aan monsters en gruwelijkheden geen gebrek. Dus niet geschikt voor kinderen. Het heeft niets meer te maken met een kindersprookje. Hoewel kindersprookjes ook vol geschreven zijn met akelige gebeurtenissen en wreedheden. Maar dat komt toch anders over bij kinderen. Sprookjes zijn niet waargebeurd en lopen altijd goed af. Na een healing sessie op spiritueel gebied, moest ik kennelijk iets verwerken. Mijn duistere kant kwam naar boven borrelen. Tijdens een schrijfcirkel gaf ik de deelnemers opdracht om het sprookje Sneeuwwitje te veranderen, althans een deel er uit. Sneeuwwitje moest veranderen van het lieve meegaande prinsesje in een ware feeks die nergens voor terugdeinsde. Ik moet zeggen dat het slechtste in mij naar boven kwam. Lees hieronder de transformatie van Sneeuwwitje: Samen met de dwergen verzint Sneeuwwitje een manier om een einde te maken aan het getreiter van de boze stiefmoeder, de koningin, altijd maar in de weer met haar spiegel en haar snode plannen. Zo’n gemeen mens verdient het niet om te leven. Sneeuwwitje vergeet dat ze zichzelf zal verlagen tot het niveau van de koningin. Sneeuwwitje zit vol wrok daarin gesteund door de dwergen. Het volgende plan ontvouwd zich. Zodra de dwergen terugkeren uit de diamantmijn met manden vol glinsterstenen, zullen ze naar de koningin gaan, vergezeld door Sneeuwwitje, om de diamanten aan te bieden. De volgende dag is het prachtig weer. De avondzon zet het bos in een mysterieus licht. Samen lopen ze over de bemoste paden naar het kasteel. Sneeuwwitje klopt op de deur met de deurklopper. De mand met diamanten staat voor haar. De koningin doet open, duikt meteen op de mand met diamanten en op hetzelfde moment komen de dwergen in actie. Met hun houweel doorklieven ze met al hun kracht de koningin die hevig bloedend dood neervalt. Ze pakken de mand met diamanten op. Sneeuwwitje lacht breeduit en zingend gaan ze terug naar het dwergenhuisje. Hoho, hoho, hohohohohoho…

Mijn schrijfproces

De laatste tijd staat bijna alles in het teken van het verhaal dat ik aan het schrijven ben. Het is een bijzonder verhaal, begonnen tijdens de schrijfweek in Frankrijk in april. Ik ben nu met de tweede versie bezig; schrappen, herschrijven in schrijverstermen slijpen en schaven. Elke dag werk ik er aan, bang de draad te verliezen. Want het verhaal moet wel kloppen. Ik mag geen dingen vergeten. En dat is een grote uitdaging. Ik kan maar moeilijk loskomen van het verhaal. Dus ook vandaag ben ik weer aan het schrijven en daarvoor moeten de huishoudelijke klussen even wijken. Niemand die dat ziet en ik heb er geen last van. Als ik voldoende geschreven heb, komen die dingen weer aan de beurt. Mijn gevoel zegt dat er voor dit verhaal wel een uitgever is en dat het een succes gaat worden. Het is een totaal ander verhaal dan in mijn eerste twee boeken; Dorre bloemen en piranha’s en Dikke tranen en transparante geesten. Deze boeken zijn waar gebeurd en nog steeds te bestellen bij de online boekwinkels. Het nieuwe verhaal is fictie, uit mijn fantasie ontsproten. Het was voor mij een gekke gewaarwording toen al die fantasieën op papier kwamen. Want ja, ik schrijf alles eerst op in een collegeblok. Mijn gedachten gaan zo snel dat ik dat met typen niet bij kan benen, maar wel op papier. Ik schrijf razendsnel meters weg. De tweede versie gaat in de laptop met verbeteringen en weglatingen. Het verbaast me nog steeds waar al die scenes vandaan komen. Het is net of ik het niet zelf geschreven heb. En het blijft maar borrelen in mijn hoofd, vooral ’s nachts voordat ik ga slapen en dan hoop ik dat ik het kan onthouden om er ’s morgens een notitie van te maken. Dat zou een vervolg op dit boek kunnen worden. Ik heb een werktitel maar moet nog een goede pakkende titel bedenken en dat is niet eenvoudig. Als de tweede versie in de laptop staat, ga ik aan een derde versie werken. Nog meer schaven en slijpen. Daarna wordt het tijd voor proeflezers. Want dit keer wil ik het goed aanpakken zodat een uitgever er iets in ziet. Ooit heb ik gezegd dat ik beroemd wil worden, maar ik neem ook genoegen met bekend. Het zou mooi zijn als ik met mijn nieuwe boek een groot lezerspubliek kan bereiken.Dat gaat lukken. Wacht maar af.