Spiritueel blog en andere website

In mijn spirituele blog vertel ik over mijn spirituele ervaringen en over mijn contact met gene zijde. Het is, als je er in geinteresseerd bent , zeker de moeite waard om daar ook even te lezen.
Ik heb nog een website www.schrijfcirkel.nl
Het is leuk als je daar een reactie achterlaat.

nazomerdag

Wat een heerlijk weer. Ik ga met kleinzoon in de kinderwagen naar het park. Het is 10 uur en kennelijk het tijdstip dat iedereen zijn honden uitlaat. In de bocht staan er ineens drie grote honden voor me en allemaal snuffelen ze aan de kinderwagen. Kleinzoon is helemaal niet bang. Dat valt me mee, want het zijn me een grote hondenkoppen die half in de kinderwagen duiken om hem te besnuffelen. Gevolg, kwijl op de voetenzak. Gelukkig heb ik iets bij me om het schoon te maken. Ik wandel verder en zie flinke hoeveelheden hazelnoten op het pad liggen. Tja, en die kan ik niet laten liggen. Mijn zakken van mijn jack zitten vol en het voelt zwaar. Ik loop langs de grote speelweide. Achter me hoor ik geschreeuw: “Kom hier!” Ik hoor gehijg en kijk achterom. Komt er een knots van een hond op me af rennen, tong uit de bek, grote slijmslierten. Ik sta strak, wijs met mijn vinger in de richting van de baas en met een boze lage stem zeg ik: “Terug!”. Hij stopt, glijdt nog even door op het natte gras, kijkt me aan en rent met de staart tussen de benen weer terug. Zo, dat heb ik toch maar weer even mooi voor elkaar. Ik ben niet bang voor honden, maar toch weet je niet wat vreemde honden doen. En waarom kwam hij ineens zo snel op me af? Het lijkt wel of er steeds iets gebeurt als ik in het park ben. En altijd loopt het weer goed af.
Ik doe snel een paar boodschappen in de supermarkt en op de terugweg zie ik een vlierboom vol met prachtige zwarte bessen. Die oogst ik ook nog even. Heerlijk als ik mon chou taart maak met bosvruchten. Vlierbessen geven er net een lekker smaakje aan en ze zijn ook nog eens gezond. Je moet ze alleen niet rauw eten. Ik stop ze wel rauw en geritst in de diepvries totdat ik ze nodig heb. Ook maak ik er wel jam van samen met appel vanwege de pectine. Vlierbessen bevatten geen pectine dus dan bindt de jam niet als je alleen vlierbessen gebruikt.
Ik heb het helemaal warm gekregen. Er staat helemaal geen wind en dat komt toch maar weinig voor in ons kikkerlandje. Er komen nog een paar van die mooie dagen aan. We kunnen nog even genieten. Maar de herfst die ruik je al. Vandaag is het officieel herfst.
Nu ben ik thuis, we gaan een broodje eten en dan gaat kleinzoon zijn middagslaapje doen.

11 septemebr-nine eleven

Ik sta op station Den Bosch te wachten op de trein. Links en rechts hoor ik opgewonden telefoongesprekken. “Zo erg, de hele stad ligt in puin.” “New York staat in brand”. Ik spits mijn oren en vraag me af wat er aan de hand is. Ik hoor “een aanslag”. De trein arriveert en ik stap in. Ook in de trein gonst het. Het moet wel heel erg zijn. Ik vraag aan een medepassagier wat er aan de hand is. “Er is een vliegtuig neergestort in New York.”
Thuis gekomen zet ik meteen de televisie aan en dan wordt de ramp in zijn volle omvang zichtbaar. Afschuwelijk! En dan het moment dat de Twin Towers in elkaar zakken...
Wat een drama. En al die mensen die nog in de gebouwen zijn. Wat gebeurt er met hen? Enkele dagen later is de omvang van de ramp duidelijk. Overal in de hele wereld gaan de vlaggen half stok. En net op deze dag trouwen mijn zoon en schoondochter. Het wordt een dag met een zwart randje, een beladen dag, een dag om nooit te vergeten.
Vanaf die tijd worden veiligheidsmaatregelen aangescherpt, de mensen worden angstig want wat staat ons nog meer te wachten.
Afgelopen augustus waren we in New York. We bezochten Ground Zero waar druk gebouwd wordt. We waren in het herinneringsmuseum dat over een poosje verplaatst zal worden naar een nieuw pand op Ground Zero. De plek wordt druk bezocht. De hele wereld was toen getuige van het ongelooflijke drama en het mag nooit vergeten worden. Zoveel onschuldige mensen vonden de dood. Zoveel reddingswerkers kwamen er om tijdens de reddingswerkzaamheden. Het is niet te bevatten. De resten van de Twin Towers liggen nog steeds ergens opgeslagen. 11 september zal iedereen deze ramp herdenken en iedereen zal even stil blijven staan bij het leed wat het veroorzaakt heeft. Zoiets mag nooit meer gebeuren.

Een onverwachte ontmoeting

Ik doe boodschappen in de supermarkt. Ik heb net een grote zak tarwebloem in mijn karretje gelegd als ik ineens in gebrekkig Nederlands hoor: “Zo! Ga je brood bakken? Ik kijk op en zie een oudere man naast me staan, met een bruin getint gezicht, een dun snorretje en knijpoogjes. Hij vraagt wat voor brood ik ga bakken, Marokkaans of Nederlands brood en of ik gist gebruik. Deze man is dus een Marokkaan. Vervolgens krijg ik een heel verhaal over hoe je Marokkaans brood bakt. Ik moet goed luisteren om het te verstaan. Hij vraagt verder of ik kinderen heb en zo ja of ze al weg zijn en of ik een man heb. Ik antwoord dat ik twee kinderen heb, dat ze al uit huis zijn en dat mijn man is overleden. “Dus je bent vrij?” vraagt hij. “Ik zoek een vriendin om koffie te drinken en een keertje in de week bij elkaar te zijn. Hoopvol kijkt hij me aan. Ik krijg kippenvel. Hoe kom ik hier netjes van af. Ik zeg: “Maar ik zoek geen vriend.” “Zullen we nu even koffie drinken?” vraagt hij. “Nee” zeg ik, “Ik moet boodschappen doen.” “Hoe oud ben jij?” Ik vind het wel ver gaan nu en hij staat ook heel dicht bij me. Nu beleefd blijven. “50+” zeg ik. “Oh ja? 51 dan.” “Om eerlijk te zijn ben ik 60.” Ongelovig kijkt hij me aan. Ik dacht dat je 48-50 was. Je bent een hele mooie vrouw. Je sport zeker veel, want je ziet er sterk uit.” “Ja, ik sport iedere week.” “Gaan we dan nu koffie drinken?” Tjee, hij ziet echt iets in me. Ik zeg: “Nee, we gaan geen koffie drinken. Ik moet de boodschappen doen. Dag” en ik ga verder. Hij loopt nog een klein stukje met me mee en gaat dan teleurgesteld naar de kassa. Wat een ervaring. Ik lig nog goed in de markt. Ik moet er alleen niet aan denken om mijn leven weer te delen met een andere man. Maar zijn aandacht en opmerking streelde me wel. Ik zal hem vast nog wel eens tegen komen maar mijn antwoord blijft nee.

workshop

Er is mij gevraagd een creatieve workshop te geven op een basisschool voor speciaal onderwijs. Het lijkt me een uitdaging. Het is al weer lang geleden dat ik iets creatiefs met een groep kinderen gedaan heb. Ik moet de kinderen iets laten doen wat in een uur af kan zijn.
Ik probeer thuis wat technieken uit en kom uiteindelijk terecht bij wolvilten. In een uur tijd kunnen de kinderen een of twee balletjes van vilt maken.
Ik rijd in de auto naar de school met behulp van tomtom. Hij brengt me niet rechtstreeks naar de school want tomtom herkent geen inrichtingsverkeer. Via allerlei binnendoor straatjes kom ik bij een school aan waarvan ik denk dat het de school is waar ik moet zijn. Ik zie een leerkracht op het schoolplein en vraag of ik bij de juiste school ben. “Jazeker” en ik krijg een grote glimlach. “Iedereen die ons vandaag komt helpen is van harte welkom. Kom binnen”. Het hek zwaait open en hij wijst me de weg naar het klaslokaal waar ik moet zijn. Daar wordt ik wegwijs gemaakt door een andere leerkracht en zet alles wat we nodig hebben voor het vilten klaar. De kinderen hebben buiten gespeeld en komen uitgelaten binnen, nieuwsgierig naar wat we gaan doen. Op school hebben ze verteld dat we een knuffelbeertje gaan maken, maar ik had van tevoren al gezegd dat dat teveel werk zou zijn en dat ik ze dan zelf in elkaar moet zetten met naald en draad. Ik laat de vilten balletjes zien die ik thuis gemaakt heb en de kinderen zijn enthousiast, temeer omdat ik al een basisballetje heb voorbereid met een kattenbelletje er in. Er zijn kinderen die thuis een kat hebben en het idee om een speeltje voor de kat te maken spreekt ze wel aan. Maar het kan ook gewoon een lekker knuffelballetje zijn, want het vilt is erg zacht en nog een beetje kneedbaar. Dus je kunt er lekker mee friemelen in je hand.
Ik laat aan de kinderen zien wat de bedoeling is en al snel zijn de kleine handen de wol zodanig aan het bewerken dat er kleine ballen ontstaan die weer versierd kunnen worden met allerlei kleuren wollont. De kinderen werken intensief en worden rustig. Regelmatig worden de handen in warm water gedoopt en met olijfzeep ingesmeerd. En dan kan het bewegen, rollen, draaien verder gaan, net zolang totdat het balletje stevig genoeg is.
Een jongetje vindt er niets aan, is dan ook snel klaar vindt hij en begint te zeuren. Ik help hem het balletje steviger te maken maar eigen initiatief toont hij niet. Hij vindt het genoeg en gaat zitten mokken. Een andere jongen wordt zijn gezeur zat en zegt: “Ga toch terug naar je geboorteland.” Er ontstaat gekibbel en de twee stagiaires die aanwezig zijn zeggen niets. Ik spring in en zeg dat ik die opmerking niet leuk vind en dat we bij elkaar zijn om gezellig iets moois te maken en daar hoort geen gekibbel bij. De jongen bindt in en gaat verder met zijn balletje. Een paar kinderen zijn er heel bedreven in, anderen hebben hulp nodig. Van de stagiaires krijg ik weinig support. Een vindt het zelfs vies werk. Ik ben dan ook druk bezig. Een uur is snel voorbij. Een leerkracht van een andere klas komt binnen om te zien wat we aan het doen zijn. Hij vindt het opmerkelijk rustig. Het vilten brengt je ook tot rust. Je bent geconcentreerd op het viltproces waardoor je andere dingen vergeet. Het maakt je hoofd leeg.
Na een uur mag het resultaat er dan ook zijn. Iedereen heeft een mooie bal ter grootte van een golfbal.
We ruimen snel de boel op en worden op het schoolplein verwacht. Er zijn nog meer mensen die een workshop gegeven hebben op zeer uiteenlopend gebied. Het was voor iedereen een geslaagde dag en we worden dan ook uitbundig bedankt door het schoolhoofd en de kinderen. Volgend jaar mag ik weer komen, maar dan wel met mozaïek. Meteen komt de gedachte bij me op: “vonden ze het wol vilten dan geen leuke workshop”? Een mozaïek maken is veel intensiever en vergt veel voorbereiding. Je maakt geen mozaïek in een uurtje. We zien wel tegen die tijd. Ik vond het geweldig om samen met de kinderen te vilten en aan alles kon je merken dat de kinderen genoten en daar deed ik het voor.