Mijn kleine vriendje

Mijn kleinzoon Liam is drie dagen bij me geweest. Hij heeft het syndroom van Down en het is verbazend hoe hij zich op dit moment ontwikkelt. Hij praat nog niet, maar begrijpt heel veel. Je kunt hem al kleine opdrachtjes geven. Hij trekt bijvoorbeeld graag zijn sokjes uit. En als ik hem vraag zijn sokjes te pakken zodat ik ze weer aan kan doen, dan begrijpt hij het en pakt zijn sokjes. Hij is bijna twee jaar en hij ontwikkelt zich wat trager dan andere kinderen. Elke stap vooruit is iets om trots op te zijn en dat laten we hem ook merken.
Er is een click tussen mij en Liam. Hij voelt zich bij mij heel erg op zijn gemak, is altijd blij en lacht veel. Het is een kind om veel te knuffelen. Het is helemaal geen straf om hem bij me te hebben. We hebben veel plezier samen en zingen veel. Vooral gebarenliedjes zijn favoriet.
Nu is hij weer thuis bij zijn ouders. Ze dachten dat ik dat wel weer fijn zou vinden want zo’n kleintje is toch een hele verantwoording, maar ik mis hem nu al. Ik kijk al weer uit naar volgende week, dan komt hij weer, mijn kleine vriendje.

Uitbarsting

Ik ben vandaag naar de sportschool geweest. Helaas ging het niet goed. Het leek wel of ik geen energie had. De cardiotraining ging in slakkentempo en de fitnesstraining was me te zwaar. Ik was bijna niet in staat om de gewichten te heffen wat normaal geen probleem is. Ik heb drie kwartier vol gemaakt en toen hield ik het voor gezien. Als een bejaarde sjokte ik het terrein van de sportschool af en was blij dat ik in mijn autootje zat.
Nu vanavond hang ik op de bank en kijk naar het programma ‘Tien jaar jonger in tien dagen’.
Eigenlijk vind ik er niet veel aan, maar er komt een moment dat mij aangrijpt. Er is een man die behoorlijk van slag is door het faillissement van zijn zaak. Daardoor is zijn relatie op een dieptepunt. Een psycholoog vindt dat de man zijn woede kwijt moet en laat hem in een huis wat verbouwd gaat worden, met een moker, de muren slopen. Hij begint te beuken, hij beukt steeds feller, schreeuwt er bij en zakt uiteindelijk als een zielig hoopje op de grond. Elke mokerslag voel ik in mijn lijf. Het brengt heel wat bij me teweeg. ‘Verdorie, ik ben ook woedend, mij is ook iets verschrikkelijks overkomen, mijn man is dood.’ En bij elke mokerslag komt ook mijn woede er uit en het eindigt in een onbedaarlijke huilbui. Alle emoties komen los. De huilbui is niet te stoppen. Er is niemand om me te troosten en dat is maar goed ook, anders zouden nooit alle emoties naar buiten komen.
De rest van de avond voel ik me bibberig, mijn ogen branden en ik voel me intens zielig. Ik ga maar naar bed, diep onder mijn warme dekbed. Daar kan ik alles vergeten, daar voel ik me comfortabel en veilig. Morgen zal vast alles weer anders zijn.

Engelentherapie

Afgelopen weekend was ik in België. Samen met een aantal Nederlanders en Belgen werd ik opgeleid tot engelentherapie coach.

Engelen zijn overal en staan altijd voor je klaar. Je hoeft ze maar om hulp te vragen en het gebeurt. Het is alleen heel belangrijk hoe je het vraagt, want stel je de vraag op de verkeerde manier dan kan juist het tegenovergestelde gebeuren. Tijdens het weekend wordt geleerd hoe we op de juiste manier de vragen kunnen stellen en dat is niet eenvoudig.
Het is een heel bijzonder weekend. We werken vooral aan onszelf, aan ons zijn, want als dat goed is, dan pas kunnen we anderen helpen. Het universum staat voor ons klaar om ons te helpen de juiste woorden te vinden om een ander te kunnen helpen op zijn levenspad.
Er worden kaarten gelegd en zo wordt Gods plan met ons duidelijk gemaakt. Soms is het in een keer duidelijk maar vaker moet je dieper graven om te begrijpen wat de kaarten vertellen. Samen met een coach en met de engelen wordt duidelijk wat er wordt bedoeld.
We mogen een starburst ontvangen, dat is een powerball vol met energie en engelenliefde. Hij is onzichtbaar maar duidelijk voelbaar in mijn handen. Ik mag de powerball zelf houden en naar mijn hart brengen maar ik mag hem ook naar iemand anders sturen. Ik stuur een groepspowerball naar mijn zus, zij heeft het hard nodig.
Aan het eind van het weekend schrijven we al onze wensen op een A4 papier. We gaan naar een open plek in het bos, aangewezen door aartsengel Michael. Daar verbranden we onze geschreven wensen. Rook stijgt op en neemt zo onze wensen mee. Rondom ons vinden we kleine witte veertjes.
Het was een mooi, warm weekend. Iedereen kreeg evenveel aandacht en werd getroost, indien nodig, met warme knuffels want er waren heftige momenten. Wat draagt een mens toch een ballast mee in zijn leven. Het contact met de Vlamingen was erg leuk, we hebben heel wat gelachen. Lachen is de beste medicijn voor een mens.
Het was een intens weekend en ik had het voor geen goud willen mensen. Nu ben ik coach en mag het geleerde in praktijk gaan brengen en zal mezelf moeten trainen in het coachen om zo een hele goede coach te worden. Maar dat gaat zeker lukken met hulp van de engelen.

Tragisch bericht

Er is een bekende overleden. Hij was al enige tijd ziek, maar nu hoorde ik dat aan zijn leven een eind is gekomen. Vreselijk , hij was nog niet oud. En dan komen bij mij alle herinneringen aan Charl weer naar boven. Vooral de laatste week van zijn leven was zwaar, verdrietig en we beseften steeds meer dat we hem gingen verliezen en we wilden hem nog niet kwijt, konden hem nog niet missen. Maar het was zijn tijd en hij moest het leven los laten. Wij bleven met ons verdriet achter en nu 2 ½ jaar later ben ik al een eind op weg om weer goed in het leven te staan. De ups maken plaats voor de downs, maar zo’n bericht van overlijden werpt je weer terug. Ik ben weer verdrietig maar weet ook dat het morgen weer over zal zijn. Ik blijf niet meer in het verdriet hangen. Ik kan mezelf weer oppakken. Dat heb ik wel geleerd in de afgelopen tijd. Natuurlijk ook dankzij mijn contact met gene zijde, hoe vreemd dat toch nog steeds klinkt voor veel mensen. Maar daar trek ik me niets van aan. Het contact helpt mij om verder te gaan met mijn leven, om weer gelukkig te zijn met wat ik nog heb en dat is veel. Er is genoeg om voor te leven en ik ga op zoek naar nieuwe dingen die mij verder kunnen brengen, want leren doe je elke dag. En dat is ook belangrijk, want als ik stil op de bank blijf hangen en niets meer onderneem, dan beland ik te vroeg achter de geraniums.
En ik heb me voorgenomen om volop in het leven te staan, maar daar heb ik nog wel tijd voor nodig want , hoewel ik op de goede weg ben, is het niet altijd makkelijk.
Ondertussen denk ik wel aan die bekende, die nu ook een gezin achter laat met veel verdriet. Ik weet wat ze door moeten maken en ze zullen zeker steun bij elkaar vinden, net als dat ik steun vond bij mijn kinderen en kleinkinderen.