Rouwproces

Morgen, 29 juli, is het twee jaar geleden dat mijn man overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Hij was pas 58 jaar. Veel te jong.

Als ik terugkijk op de afgelopen twee jaar dan was ik vooral bezig met me staande te houden. Ik zocht afleiding om het gemis niet te voelen, maar had eigenlijk nergens zin in. Ik heb veel dingen niet gedaan omdat ik het niet op kon brengen. Ik heb mensen in de kou laten staan omdat mijn eigen verdriet te overweldigend was. Andersom hebben ook mensen mij in de kou laten staan. Ik heb toneelstukjes opgevoerd terwijl ik van binnen huilde. Ik zei altijd dat het goed met me ging en op dat moment ging het ook goed, maar een half uur later kon ik als een pudding in elkaar zakken, intens verdrietig van binnen.
De televisie en de driezitsbank waren mijn grote vrienden. Als ik het niet meer zag zitten, kroop ik op de bank, telefoon uit, deken over me heen en zo kon ik uren slapen.
De buitenwereld weet hier niets van en denkt dat ik door het rouwproces heen ben. Twee jaar rouw is toch een hele tijd. Ik ben goed op weg, maar het is nog niet voorbij. Het gemis zal altijd blijven. Hij was tenslotte mijn grote liefde.
Ik heb mijn troost gevonden in het schrijven. Al mijn gedachten en gevoelens heb ik opgeschreven. In mijn eerste boek ‘Dorre bloemen en piranha’s’ staat het hele ziekteproces en het gevecht daartegen beschreven. Daarbij komen vooral mijn gevoelens van onmacht naar voren en altijd weer hoop en vertrouwen. De reacties op dit boek zijn lovend.
Binnenkort komt het tweede deel uit. Uiteindelijk zal het een trilogie worden.
Het tweede deel vertelt wat er gebeurde na de begrafenis, het begint waar het eerste deel eindigde. Ik kan je vertellen dat het heftig was. Ik ontdekte dat ik contact kon maken met gene zijde.
Twee jaar zijn voorbij zonder Charl. Twee jaar waarin ik probeerde te leven met vallen en opstaan. Twee jaar waarin ik mezelf heb leren kennen en waarin ik heb ontdekt wat ik werkelijk wil. En dat ga ik de komende jaren in praktijk brengen.