Ik heb altijd zoveel te schrijven, maar nu lijkt het wel of ik een writersbloc heb. De druilerige regen inspireert ook niet. En ondertussen gaat de dag voort zonder dat ik iets zinnigs doe.
Nu kun je je afvragen of je altijd iets zinnigs moet doen. Een beetje hangen op de bank en somberen vind ik niet zinnig. Maar soms kom je gewoon tot niets. Ik kijk vaak op de klok en vraag me af of er nog iemand langs zal komen. Ik herinner mij dat mijn moeder dat ook altijd deed toen mijn vader overleden was. De kinderen waren de deur uit, getrouwd, kleinkinderen en ieder zondag keek ze op de klok en om 11 uur dacht ze: “Koffietijd, zou er iemand komen? Om een uur, lunchtijd. Zou er iemand komen? Om half drie theetijd. Zou er iemand komen? Om vijf uur koffietijd. Zou er iemand komen? Om half zeven etenstijd. Zou er iemand komen? Acht uur koffietijd. Als er nu niemand komt dan gebeurt het ook niet meer.” Daarbij zat ze op een strategische plek zodat ze de straat en wie er door de straat kwam goed in de gaten kon houden. Het lekkers voor bij de koffie bleef in de koelkast staan. Ja, eenzaam was ze op de zondagen en ik hoorde het pas toen ze al stervende was. Jaren heeft ze dus vaak op zondag alleen gezeten, geen puf om ook maar iets te ondernemen omdat het in je eentje nu eenmaal minder leuk is. En datzelfde heb ik nu. Ook ik zit regelmatig op de klok te kijken. Ik heb diverse e-mails gestuurd naar familie en vrienden maar ik hoor er niets op terug. Ik begrijp het wel, er zullen inmiddels wel veel mensen met vakantie zijn. Toch is het zo dat voor veel mensen het leven gewoon verder gaat terwijl het bij mij toch een tijd stil heeft gestaan door het overlijden van mijn man. Er wordt gedacht dat het rouwproces nu maar eens afgelopen moet zijn, het is bijna twee jaar geleden. Maar zo werkt het niet. Het kost tijd om alles te verwerken. En het is toch een kleine moeite om even aan iemand te denken die het moeilijk heeft. Want van veel vrienden en bekenden hoor ik nooit meer iets. En zo gaat het nu eenmaal. Ik weet dat ik voorheen hetzelfde gedaan heb, veel te druk met mezelf en met mijn gezin. Ik kan dan ook niemand iets kwalijk nemen, maar ik zit hier wel met een rotgevoel. Het is inmiddels al half vijf. Ik ga troost-eten klaarmaken. Een heerlijk pan romige mosterdsoep. Dat is zacht en warm en zal de kilte uit mijn lijf verdrijven en dan maar hopen dat morgen alles weer veel beter gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten