Koning Liam

Mijn kleinzoon heeft het syndroom van Down. Aanvankelijk was er schrik en verdriet, maar al snel kwam er blijdschap voor in de plaats; zo'n mooi mannetje, daar moet je wel van houden.

Hij ontwikkelt zich goed in zijn eigen tempo en het is een feestje om op hem te mogen passen.
De ouders ondernemen van alles met hem en proberen een normaal leven te leiden. Dat is wel eens moeilijk door alle controles en begeleiding zoals logopedie, fysiotherapie, oogarts, stichting MEE en daarnaast hebben de ouders allebei hun werk. Oppas is goed geregeld. Ik pas op en hij gaat ook twee dagen naar een gastouderopvang. Door mijn wekelijkse oppasdagen bouw ik een hechte band met hem op.
Liam houdt erg van liedjes zingen. Als ik zing, kruipt hij dicht tegen me aan en laat zich meewiegen op de maat van de muziek. Regelmatig kijkt hij me aan en dan krijg ik een big smile. En dan smelt ik. Mijn gevoel van liefde voor dat mannetje is overweldigend. Hij is altijd blij en is hij een keer mopperig, dan is er iets aan de hand.
In december gaat het gezin op vakantie naar Australie. Zijn ouders hebben een draagstoeltje aangeschaft en dat komen ze even laten zien. Liam zit als een koning van 15 maanden, hoog in zijn stoeltje en kijkt ineens naar een hele andere wereld. Parmantig kijkt hij rond. Ik zeg: "He! Koning Liam" en geef hem een kus. Met een big smile kijkt hij me aan alsof hij wil zeggen:"Ik zit hoog en droog op mijn troon, wie doet me wat." De ouders staan er trots en vertederd naar te kijken. Je voelt de liefde om hen heen. Ze zijn een gelukkig gezinnetje.