Boekpresentatie

18 april 2009
Boekpresentatie Dorre bloemen en piranha's

Ik heb een paar verschrikkelijk drukke dagen achter de rug. Er moest veel geregeld worden, het huis moest netjes en opgeruimd zijn, boodschappen gedaan, kortom ik holde achter mezelf aan. Nu is alles klaar en ben ik in afwachting van de familie die op bezoek gaat komen.
Vandaag is een bijzondere dag. We herdenken dat mijn man, die in juli 2007 overleden is, 60 jaar geworden zou zijn. En tevens presenteer ik mijn boek, wat vertelt over de zo moeilijke periode waar ik doorheen gegaan ben. Ik ben nerveus, ik wil een aantal familieleden bedanken, maar ben bang voor de emoties.
Een paar familieleden hebben afgezegd wegens andere verplichtingen.
Als iedereen aanwezig is en voorzien van koffie en thee, neemt mijn schoondochter Nicky het woord. Zij vertelt over de heftige periode die achter ons ligt. Het resultaat daarvan is een prachtig boek, een soort monument voor Charl
Ik heb vijf boeken weg te geven. De eerste zijn voor de kinderen, de andere drie voor twee zussen en een broer van Charl. Zij hebben me enorm gesteund en geholpen in die periode en dit boek is mijn dank je wel.
Even wordt het moeilijk als ik uitleg waarom zij een boek krijgen, ik dreig in tranen uit te barsten, maar heb mezelf weer snel onder controle. Ik zie familie hier en daar een traantje wegpinken.
Iedereen wil zo’n bijzonder boek kopen en voor iedereen moet ik iets in het boek schrijven. Hoe het kan weet ik niet, maar de woorden komen vanzelf.
De familie zit genoeglijk bij elkaar. Om beurten wordt er in de fotoboeken gekeken, die het laatste levensjaar van Charl bestrijken. Ik krijg complimenten over de hoeveelheid werk die ik verzet heb en over het resultaat wat het opgeleverd heeft. Vooral de foto’s maken emoties los.
Sommige foto’s zijn dan ook heftig zoals de foto gemaakt vlak nadat Charl overleden is en de foto waarop hij in de kist ligt. Tijdens het inplakken van de foto’s heb ik menig traantje gelaten, dat was meteen een stukje verwerking. Op twee foto’s zijn energiebollen te zien, Charl zijn energie? Ik geloof dat het niemand opgevallen is.
Iedereen gaat weer tevreden naar huis. Het was fijn weer even bij elkaar te zijn, even weer de saamhorigheid te voelen, te weten dat je familie van elkaar bent, dat je elkaar nodig hebt in moeilijke tijden, dat iedereen op zijn eigen manier een steentje bijdraagt.
Na de rommel opgeruimd te hebben ben ik met een voldaan gevoel op de bank gezakt en ben er niet meer afgekomen totdat het tijd was om naar bed te gaan.