Crisisdip.

Lange tijd gaat het goed en heb ik er vrede mee dat ik thuis moet blijven. Dat ik alleen contact heb via de sociale media. Dat dingen niet gaan zoals ik verwacht had of zelfs gecanceld worden. 

Ik kan niets ondernemen en ik vraag me dan ook af, hoelang gaat dit nog duren? Lang denk ik.

Ineens voel ik een forse dip aankomen. Van de week keek ik op tv naar een registratie van de Mattheuspassion door het concertgebouworkest. Gisteravond, witte donderdag, keek ik naar een aangepaste versie van de Passion. En vanmiddag, Goede Vrijdag, is er opnieuw een registratie van de Mattheuspassion. Van jongs af aan kijk en luister ik daar al naar. Het hoort bij de Goede week, de week voor Pasen.

Halverwege de Mattheus staat er iemand aan de deur met een bos tulpen. Ik dacht “Oh wat leuk, ik ben ook aan de beurt voor een beetje aandacht in de vorm van bloemen.” Je hoort er zoveel over op tv en in de krant. Maar helaas, de tulpen zijn niet voor mij maar voor dochter. Ik gun ze haar van harte, maar ik ben toch even teleurgesteld.

Dan komt het beroemde slot van De Mattheuspassion; Wir setzen uns mit tränen nieder und rufen dir im graben zu: Ruhe sanfte, sanfte ruh.

Ja en dan komen de tranen om alles wat er nu gebeurt. Ik denk aan mijn man, aan mijn schoonzus en hoe ik ze mis. Ik denk aan veel dierbaren en voel het verlies en het verdriet opnieuw.

Mijn telefoon staat nog aan. Er zou een uitzending komen vanuit de abdij van Egmond. Ik ben nieuwsgierig naar de dienst. Ik zie geen bewegend beeld en er is geen geluid. 

Ik bedenk dat het voor vandaag wel even genoeg is met stichtelijke dingen. Mijn zoon noemt het bid-dingetjes. Ik ga wat anders doen, maar ik vergeet de telefoon uit te zetten.

Ineens hoor ik een stem alsof er iets omgeroepen wordt. Het klinkt als een geluidswagen die een waarschuwing uitstuurt. Ik kijk achter naar buiten. Niks. Ik kijk voor. Weer die stem. In de verte zie ik een oranje zwaailicht, maar alles lijkt normaal. Toch krijg ik een akelig gevoel. Wat is er aan de hand?

Ik loop naar de keuken voor een kop koffie. Ik schrik, want er klinkt ineens gezang. Keihard. Het komt uit mijn telefoon. De dienst in de abdij is begonnen. Ik moet er om lachen. Raadsel opgelost. Maar het haalt mijn sombere gevoel niet weg.

Ik moet even naar buiten. Even de zon in en naar de vogels luisteren. Ik neem de bos tulpen voor mijn dochter mee.

Zij zei: ‘Neem jij ze maar, jij verdient ze veel meer. Ik zou niet weten wat we zonder jou zouden moeten doen.’ Daarmee bedoelt ze de zorg voor kleinzoon die ik regelmatig overneem nu hij niet naar school kan.

Ik neem de tulpen dankbaar aan en mijn stemming stijgt meteen weer. 

Het zal vaker voorkomen, ups-and-downs. We zijn nog lang niet uit de crisis. Zulke kleine gebaren als een bloemetje geven of een compliment, maken veel goed. 

Het is bijna Pasen, de dag van de wedergeboorte. Laten we hopen dat we snel uit de crisis zijn. Hoop doet leven. Fijne Paasdagen.