Boek schrijven

De hele week ben ik met schrijven bezig, tussen de bedrijven door. Een roman in plaats van een kinderboek. Ik voelde gewoon dat ik een boek voor volwassenen moest schrijven. Nou, dat lukt heel goed, maar het maakt ook heel veel emoties los. Kennelijk had ik het nodig om van alles los te laten. Wat op papier staat hoef je niet meer te onthouden. Zeker rond Allerzielen voelde ik me een emotionele dweil. Er zijn zoveel dierbaren heengegaan de laatste tijd. Dat is het nadeel van ouder worden. Je verliest mensen om je heen. Ik zal daarin niet de enige zijn.
Nu pak ik mijzelf weer bij elkaar. Het leven gaat door. Verdrietige gedachten moet ik laten gaan en weer kijken wat er allemaal voor moois in mijn leven is. Ik ga er ten volle van genieten. Neem nou mijn pianolessen. Vingeroefeningen doen, stomme notenbalken, geen leuk liedje. Toen ik zelf een liedje probeerde, wat lukte met heel veel moeite, dacht ik: dit is leuk. Die ontdekking motiveerde mij om door te gaan. Een pianist zei tegen mij: 'Ik heb ook al die vingeroefeningen gedaan. Het hoort erbij. De rest komt daarna'. Daar houd ik me maar aan vast.
Ik ga een gezellige tijd tegemoet met de decemberfeesten. Daar verheug ik me op. En dan in het nieuwe jaar, op 25 januari, is de lancering van mijn derde kinderboek Juf Zebrahoed. Ik kijk er naar uit. In januari en februari heb ik een volle agenda. En dan wordt het al weer Maart met de lente in het vooruitzicht. Maar eerst nog de winter door.