Er zijn zo van die dagen dat ik weer met mijn neus op de feiten word gedrukt dat ik alleen ben zonder partner. Dan komt het intense verdriet weer naar boven borrelen. Ik geef er maar aan toe, laat de tranen gaan omdat ik weet dat het ook weer ophoudt. Het voor jezelf leuk maken valt niet altijd mee. Ik ga verschillende weekends weg onder de mensen en als ik dan weer thuis kom, stap ik in een leeg huis. Niemand om je ervaringen mee te delen. Dat zal wel nooit wennen. Soms vraag ik me af hoe andere mensen in eenzelfde situatie dit ervaren. Ik heb alleen geen zin om naar een rouwverwerkinggroep te gaan. Ik wil mijn verhaal wel kwijt, maar heb niet zo’n behoefte om leed van onbekenden te horen. Dat klinkt egoïstisch maar ik kan het niet. Het is me te emotioneel. Nou zijn juist daarvoor die groepen opgericht. Maar nee, ik ga er niet heen. Ik probeer er zelf uit te komen. En als het wat langer gaat duren, geeft dat niks. Rouwen kost tijd en die tijd neem ik graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten