Deze week gaat alles wat moeizaam. Buiten is het grijs en somber. Dat doet geen goed aan mijn stemming.
Gisteren zette ik de televisie aan en kwam terecht in een uitzending over katholiek Nederland. Er werd op verschillende kerkorgels gespeeld en er werden liturgische liederen gezongen. Heel mooi. Ik wilde niet blijven kijken want ik bemerkte allerlei emoties. Maar bleef toch kijken. Ik voelde de tranen stromen. Ik associeer orgelmuziek altijd met begrafenissen. Ik moest terugdenken aan de begrafenis van mijn man. Dat was een heel moeilijk moment. Ik zag alle beelden weer voor me. En het wordt er niet gemakkelijker op want er wordt veel gepraat over Allerzielen; wat het betekent, wat het met je doet en wat je gaat doen op zo’n dag om de dierbaren te herdenken. Ik dus niets. Ik herdenk het hele jaar door. Ik heb een altaartje waar altijd een kaars brandt en waar foto’s van mijn dierbaren staan.
Allerzielen is zo beladen en ik wil er even niet aan denken. Ik wil mijn emoties even wegstoppen anders functioneer ik niet. Ik ga met Allerzielen naar de Efteling. Eerst naar het spookslot, dat heeft ook met de dood te maken en daarna de rest van het park. En dat wordt genieten. Er zullen nog sombere dagen genoeg komen. Maar nu wil ik even alles achter me laten. Geen zin in tranen. Ik zal mijn man echt niet vergeten, maar de emoties mogen van mij wat minder heftig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten