Grijze week

Deze week gaat alles wat moeizaam. Buiten is het grijs en somber. Dat doet geen goed aan mijn stemming.
Gisteren zette ik de televisie aan en kwam terecht in een uitzending over katholiek Nederland. Er werd op verschillende kerkorgels gespeeld en er werden liturgische liederen gezongen. Heel mooi. Ik wilde niet blijven kijken want ik bemerkte allerlei emoties. Maar bleef toch kijken. Ik voelde de tranen stromen. Ik associeer orgelmuziek altijd met begrafenissen. Ik moest terugdenken aan de begrafenis van mijn man. Dat was een heel moeilijk moment. Ik zag alle beelden weer voor me. En het wordt er niet gemakkelijker op want er wordt veel gepraat over Allerzielen; wat het betekent, wat het met je doet en wat je gaat doen op zo’n dag om de dierbaren te herdenken. Ik dus niets. Ik herdenk het hele jaar door. Ik heb een altaartje waar altijd een kaars brandt en waar foto’s van mijn dierbaren staan.
Allerzielen is zo beladen en ik wil er even niet aan denken. Ik wil mijn emoties even wegstoppen anders functioneer ik niet. Ik ga met Allerzielen naar de Efteling. Eerst naar het spookslot, dat heeft ook met de dood te maken en daarna de rest van het park. En dat wordt genieten. Er zullen nog sombere dagen genoeg komen. Maar nu wil ik even alles achter me laten. Geen zin in tranen. Ik zal mijn man echt niet vergeten, maar de emoties mogen van mij wat minder heftig zijn.

Mijn dinsdag

Vandaag is het weer oppasdag. Kleinzoon wordt al om zeven uur gebracht. Ik begin altijd met het stofzuigen en dweilen van de benedenverdieping zodat kleinzoon op een schone vloer rond kan kruipen.
Vandaag heb ik het gevoel dat dweilen weinig zin heeft want zwager en schoonzus komen helpen de tuin winterklaar te maken. De tuin is in juli voor het laatst goed onderhouden. En door al het achterstallig onderhoud lijkt het wel een oerwoud. Alleen de vogeltjes ontbreken door de katten die zich in het hoogstaande onkruid verschuilen. De weersvoorspelling is weinig hoopgevend.
Zwager en schoonzus beginnen te wieden en te snoeien in de voortuin. Het is een hele klus. Ik voel me schuldig want ik heb de boel laten versloffen en ik mag me bezig houden met kleinzoon en dat is veel minder vermoeiend dan in de tuin werken.
Het wordt lunchtijd en er breekt een enorme hoosbui los. Kleinzoon ligt inmiddels in bed voor zijn middagslaapje. Na de lunch moet toch ook ik echt gaan meehelpen in de achtertuin. Er zijn veel peren uit de boom gevallen, aangevreten door de kraaien en zover verrot dat ze als snot uiteenvallen als ik ze oppak. Ze ruiken alsof ik sterke drank aan het stoken ben. Af en toe krijgen we een flinke bui op onze kop en gaan dan snel even schuilen op de deurmat in de kamer. Want vies zijn we. Drie uur zijn we klaar. Rondom het huis is alles weer netjes. Met zijn drieën hebben we flink gebuffeld. De groene en de zwarte kliko zijn bomvol en daarbij nog eens 4 grote blauwe plastic tuinzakken. Die met de peren erin is loodzwaar en alleen al van de lucht zou je dronken worden. De tuin ziet er weer geweldig uit. Ik ben zwager en schoonzus ontzettend dankbaar. In mijn eentje had ik het niet gered in een dag en bovendien is het veel gezelliger om met zijn drieën in de tuin te werken. Zwager neemt de blauwe zakken in zijn auto mee om ze af te leveren bij de stort. Dan is alles weer mooi opgeruimd.
Ik haal kleinzoon uit bed en dan barst er een enorme bui los. Precies op tijd waren we klaar. De tuin is zo netjes dat ik er het liefst op een stoel in wil zitten om er naar te kijken en van te genieten. Als de zon had geschenen, had ik het gedaan en kleinzoon er naast gezet in de kinderwagen. Ik zie de poes van de buren te voorschijn komen. Hij loopt aarzelend rond. Hij is de weg kwijt in onze tuin. De hoosbui gaat nog even door. Ik voel me gezegend met zulke lieve familie, want wat hebben ze hard gewerkt.

rouw

Er zijn zo van die dagen dat ik weer met mijn neus op de feiten word gedrukt dat ik alleen ben zonder partner. Dan komt het intense verdriet weer naar boven borrelen. Ik geef er maar aan toe, laat de tranen gaan omdat ik weet dat het ook weer ophoudt. Het voor jezelf leuk maken valt niet altijd mee. Ik ga verschillende weekends weg onder de mensen en als ik dan weer thuis kom, stap ik in een leeg huis. Niemand om je ervaringen mee te delen. Dat zal wel nooit wennen. Soms vraag ik me af hoe andere mensen in eenzelfde situatie dit ervaren. Ik heb alleen geen zin om naar een rouwverwerkinggroep te gaan. Ik wil mijn verhaal wel kwijt, maar heb niet zo’n behoefte om leed van onbekenden te horen. Dat klinkt egoïstisch maar ik kan het niet. Het is me te emotioneel. Nou zijn juist daarvoor die groepen opgericht. Maar nee, ik ga er niet heen. Ik probeer er zelf uit te komen. En als het wat langer gaat duren, geeft dat niks. Rouwen kost tijd en die tijd neem ik graag.