29 juli, de sterfdag van mijn man. Het is nu drie jaar geleden en een dag om even bij stil te staan. Ik was in Amerika en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er geen moment aan gedacht heb totdat mijn zoon vroeg: “Mam, gaat het?” “Ja, hoezo?” Hij keek me aan en zei dat het toch een moeilijke dag voor mij moest zijn en ik moest hem eerlijk bekennen dat ik er nog niet aan gedacht had. Ik denk dat het goed is. Mijn man is regelmatig in mijn gedachten want missen doe ik hem natuurlijk. Maar tijdens de vakantie was er zoveel te beleven dat de gedachte aan hem naar de achtergrond schoof.
Bij thuiskomst zei mijn dochter: “Ik moet je iets bekennen, ik ben helemaal de sterfdag van pap vergeten.” Waarop ik geantwoord heb dat het helemaal niet erg is. Een gedachte aan iemand moet niet afhangen van een bepaalde dag. Hij is op andere dagen vaak in haar gedachten en dat is goed. Tijdens de vakantie zat ik samen met twee kleinkinderen op de achterbank van de auto en aan hen heb ik regelmatig hun belevenissen met opa verteld. Sommige belevenissen waren wat aangedikt en daar moesten ze verschrikkelijk om lachen. Ze missen opa. Oma is er voor de lieve dingen , maar opa was er voor de stoere dingen, zei kleinzoon. En dat is ook zo. Opa stoeide met hen, ging weg op de fiets met een kind voorop in het zitje, las verhaaltjes voor op zijn eigen manier omdat hij een lichte vorm van dyslexie had, ging voetballen. Opa was kind met de kinderen en dat missen ze. Zo herdenkt iedereen op zijn eigen manier. En ieder jaar is het een beetje minder beladen. De scherpe kantjes van het verlies verdwijnen. De huilbuien beperken zich tot een zacht gesnik. Vaker nog denken we aan hem met een glimlach. Zo vordert het rouwproces. Het verdriet verdwijnt naar de achtergrond, maar de herinnering blijft en die houden we dan ook graag levend. Want zo’n belangrijke man in ons leven zullen we nooit vergeten. Alleen ...op sommige momenten kan het verdriet je weer overvallen en dan laat ik de tranen stromen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten