Gastenboek

Bijna elke website heeft een gastenboek. Ik lees graag gastenboeken, zowel van mezelf als van anderen. Vaak staan er mooie overwegingen in, ook wel eens een gedicht; over het algemeen hartverwarmende woorden. Maar ook meningen vind ik interessant. Je kunt er veel van leren. Soms levert het ook kritiek op. Daar kun je iets mee doen, of niet. Je kunt kritiek ook naast je neerleggen, maar mijn ervaring is dat je door kritiek inzicht krijgt in jezelf. Je wordt je er van bewust dat dingen ook anders kunnen en dat komt jezelf ten goede. Het houdt je met beide benen op de grond.
Jammer vind ik het dan ook dat bezoekers van mijn website, en dat zijn er volgens de statistieken veel, geen berichtje achterlaten in mijn gastenboek. Bezoekers komen overal vandaan, zelfs uit Japan, Australie en Nieuw Zeeland. Ik zou zo graag weten wie dat zijn en wat ze hopen te vinden op mijn website.En of ze het inderdaad gevonden hebben.
Daarom zou ik het heel fijn vinden als bezoekers een bericht in het gastenboek achterlaten.

Marken

Ik heb een geweldig idee voor de tricotpoppen die ik maak. Het is geen origineel idee, maar ik wil het toch uit gaan proberen. Wat het idee precies is, laat ik zien als ik het uitgewerkt heb.
Ik heb speciale stoffen nodig, met een vintage uitstraling.

Op internet speur ik naar zaken die deze stoffen verkopen. Er zijn er een paar in Friesland en Drenthe, maar dat is me net even te ver. Om naar die winkels te gaan moet ik een hele dag uittrekken en het zou nog beter zijn om er iets anders leuks aan vast te koppelen.
Op het voormalige eiland Marken is ook een stoffenzaak met vintage stoffen, lees ik in de krant. Nu fascineert het leven op Marken me altijd. De huisjes stralen iets uit waardoor je meer van het leven op een eiland wil weten. Ik kan me nog goed herinneren dat de palen waarop de huizen gebouwd zijn zichtbaar waren. Het woongedeelte van de huizen lag daardoor hoger, zodat de huishoudens beschermd werden tegen hoog water. Maar door de afsluitdijk zijn eb en vloed verdwenen waardoor hoog water verleden tijd is. Onder de huisjes zijn nu bergruimtes gebouwd. Klederdracht zie je bijna niet meer. Alleen met Koninginnedag en de havenfeesten komt de bijzondere kleding weer te voorschijn. De gemeenschap is hecht en er zijn bepaalde regels waaraan je je te houden hebt.
Ik besluit naar Marken te gaan over de kronkelige dijk. Ik parkeer mijn auto op de grote parkeerplaats. Het hele gebied is autovrij, maar het oude centrum is zo klein dat alles makkelijk te belopen is. Al snel vind ik de stoffenzaak in buurtje 11. Maar de zaak is dicht. Alles is donker. Misschien is de eigenares wel lunchen. Dat ga ik ook maar doen aan de haven. Het is te fris om buiten te zitten. Binnen is het aangenamer.
Ik vraag wanneer de stoffenzaak open is. Hij blijkt altijd open te zijn, dus na de lunch zal ik waarschijnlijk meer geluk hebben.
Helaas, de winkel is nog steeds dicht. Ik loop verder en kom bij een soort van winkel van Sinkel. Ook hier liggen wat stoffen, maar niet wat ik zoek. Ook daar vraag ik wanneer de stoffenzaak open is. “Is hij niet open, wat raar, hij is altijd open. Ik zal wel even bellen.” Ik luister het gesprek af. “Wat erg voor je. Wanneer komt de dokter? Drie uur? Ik kom straks even bij je langs.” Einde telefoongesprek. De winkelmevrouw zegt dat haar vriendin ziek is en dat haar zus, die haar altijd vervangt in de winkel, met vakantie is. Dus de winkel blijft even dicht. Jammer, maar in ieder geval een reden om weer naar Marken terug te gaan.
En dat is absoluut geen straf. Volgende keer ga ik eerst naar Volendam en dan met de boot naar Marken. Zo’n tocht is ook zeker de moeite waard. Je mag zelfs de fiets meenemen. Op Marken kun je het hele eiland rond fietsen. Wandelen kan trouwens ook. Dan kom je bij het paard van Marken uit, de wereldberoemde vuurtoren waar ’s winters wel een enorme laag kruiend ijs tegenaan ligt.
Ik loop weer terug naar de auto. Het is gaan miezeren. Jammer dat ik niet heb kunnen kopen wat ik wilde, maar toch is het geen verloren tijd. Marken is de moeite waard om te bezoeken.

interview

Vorige week kwam een journalist mij interviewen voor de plaatselijke krant. Voor die tijd ben ik als een tornado door het huis gegaan om alles netjes te maken, want er zou ook een fotograaf komen. En je begrijpt wel dat ik geen rommelige foto in de krant wil.
Ik was net een week in Frankrijk geweest. Ik verbleef er in een spiritueeel centrum om mijn mediumschap te trainen. Ik ben op de goede weg, maar nog lang niet waar ik zijn wil. Ik heb nog veel training nodig. Tijdens de trainingen ben ik me een ander mens gaan voelen. Het was net of er blokkades opgeheven werden. Ik voelde mezelf lichter worden en daardoor kan ik de toekomst met vertrouwen tegemoet zien. Ik voel me herboren.
Zo wachtte ik vol vertrouwen op de journalist. Ik was niet nerveus en had me goed voorbereid. Het interview zou gaan over mijn boek ‘Dorre bloemen en piranha’s’.
Keurig op tijd kwam de journalist aan, op de fiets want zijn werkgebied ligt hoofdzakelijk bij ons in de stad. Hij is lang gebleven. We hebben uitgebreid over het boek gesproken. Het boek gaat over de ziekte en het gevecht van mijn man tegen een ongeneeslijke hersentumor. Vooral spraken we over de dingen waar je tegen aanloopt tijdens zo’n ziekteperiode. Een voorbeeld: ik ben nooit gewezen op de hulp van een oncologieverpleegkundige die er speciaal is voor kankerpatiënten om veel dingen uit handen te nemen zoals inschakelen van thuiszorg, ergotherapie, afspraken maken met verschillende disciplines. Vlak na de diagnose had ik er al op gewezen moeten worden.
Nu hoop ik dat de journalist er een mooi verhaal van maakt. Als het goed is staat het zaterdag 5 sept. in de krant. Ik krijg het niet van tevoren te lezen, dus ik hoop maar dat het allemaal klopt.
’s Middags kwam de fotograaf. Hij heeft wel 20 foto’s gemaakt en zal de mooiste uitzoeken. Alleen ......wat hij de mooiste foto vindt, kan ik wel foeilelijk vinden.
Ach, ook dat zie ik vol vertrouwen tegemoet.