Geitenkop.

Met dit koude weer denk ik terug aan warme landen. Bijvoorbeeld Spanje staat bekend om zijn aangename klimaat. Ik ben een paar keer in Spanje geweest. De laatste keer dat ik er was, ergens begin 2000, bezochten we Navarra. We liepen er een gedeelte van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. We liepen langs buxusbossen waar de buxus ongehinderd mocht groeien in plaats van in allerlei vormen. Prachtige bomen als ze hun gang mogen gaan. We bezochten een klooster waar pelgrims overnachtten en konden de grafkelder inkijken waar de bedevaartgangers, die uitgeput waren en ten dode opgeschreven, hun laatste rustplaats vonden zonder kist. Ze lagen daar direct op de bodem van de kelder. Er was geen glas in het raam maar wel gaas waardoor de ontbindingsgassen konden ontsnappen. Er ontstond een chemische reactie die een bepaald licht tevoorschijn bracht. Men geloofde dat het licht de ziel was van de overledene die via het open raam direct naar de hemel ging. Daardoor werd de kelder een favoriete laatste rustplaats.
We verbleven hoog in de Pyreneeën waar het 's nachts in oktober al een aantal graden vroor en voor een witte wereld zorgde. Die kou daar hadden we niet op gerekend. We verbleven op een camping en hadden het erg koud. Maar zodra de zon op kwam werd het aangenaam.

Op een van onze tochten in de bergen kwamen we door een bos met prachtige paarse paddenstoelen. Zo mooi had ik ze nog nooit gezien. We liepen over een steile helling naar de top en langs de franse grens daalden we weer af. Het lag er bezaaid met botten en schedels van dieren, hoofdzakelijk geiten. Waarschijnlijk van kou en honger dood gegaan. Wie weet hoe lang die daar al lagen. Een van die schedels keek me zo aandoenlijk aan dat ik hem mee wilde nemen. Er werd geprotesteerd maar ik kreeg mijn zin. Met een stuk touw uit de rugzak werd de schedel aan een draaglus vast gebonden. Bij elke stap bewoog de schedel. Dan keek hij naar links en dan weer naar rechts. Het was een bizar gezicht. Terug in de bewoonde wereld werden we nagekeken. Wat moet je met een geitenkop?
Nou...hij verdiende een plekje in mijn tuin, een mooiere laatste rustplaats dan zo'n kaal stuk grond hoog in de bergen, dacht ik. Als ik er aan terug denk had ik de schedel misschien beter kunnen laten liggen. Ik heb hem nog steeds in mijn bezit en ik vind hem nog steeds bijzonder. Daarbij hoor ik de geitenkop nooit klagen dus ik denk dat hij het bij mij wel naar zijn zin heeft.

Chaos

Chaos in huis betekent ook chaos in je hoofd. Het gevolg is dat je de rommel de rommel laat en iets anders gaat doen. Helaas geniet je daar dan niet van doordat je onrust voelt en ook een soort schuldgevoel. Er moet van alles verplaatst worden. Bepaalde dingen moeten naar de kast in de garage maar die moet dan weer eerst opgeruimd worden zodat er ruimte komt.  Mijn probleem is dat ik moeilijk afstand kan doen van dingen. Deze keer moet het. Er is al een portie voor de kringloop, voor een schoonzus die op een rommelmarkt gaat staan, voor grof vuil en voor de zwarte vuilnisbak. Ik moet wel drie keer nadenken en de spullen een aantal keren verplaatsen voordat ze definitief weggaan. Hoe kom ik toch aan die bewaarwoede?
Ik weet nog dat ik jaren terug zakken met kinderkleding aan de weg zette voor het leger des heils. Het leuke rode jasje van dochter zat er in. Ze was een keer met jas en al half in de sloot beland. Er was een knoop van haar jas gesprongen zo de sloot in. En zij wilde hem zoeken en ging op haar knieën om in het water te voelen. Ze boog te ver voorover waardoor haar jas nat werd en loodzwaar door het absorberende vermogen van de stof van de jas. Ze werd verder het water ingetrokken. Gelukkig reikte een vriendinnetje haar de helpende hand. Drijfnat kwam ze thuis, zonder knoop en dacht dat ik razend zou zijn. Maar ik heb haar extra geknuffeld. Het had zo veel slechter af kunnen lopen.
Ook zaten er twee zelfgemaakte spijkerpakken in de zak met kleding. Die had ik gemaakt voor zoon en dochter in leuke kleuren. Dochter heeft het pak redelijk veel gedragen maar zoon had het na een keer dragen wel bekeken. Het pak bleef in de kast. Als nieuw belandde het pak in de kledingzak. Want wat moest ik er verder mee. Toen de vrachtauto de zakken had ingeladen en wegreed, heb ik hem huilend na staan kijken. Ik had er spijt van. Maar er was geen weg meer terug. In de loop der jaren had ik echt moeite met dingen los laten.Ik had geen idee wat de oorzaak daarvan was. Stukje bij beetje gaat het loslaten beter. Ik kan dingen wegdoen maar moeilijk blijft het wel. De komende tijd staat in het teken van opruimen, ordenen, wegdoen. Ik wil over een paar weken het nieuwe jaar met een opgeruimd gevoel beginnen.

Schrijfgroep 2013-2014

11-12-‘13

 

Schrijven is mijn passie en ik probeer er zoveel mogelijk tijd voor vrij te maken. Zo gebeurde het dat ik me aansloot bij een schrijfgroep na een oproep in de krant. Door het schrijven van een proeftekst werd ik toegelaten. Ik kende niemand en was nieuwsgierig naar de schrijftalenten. Een eerste kennismaking met de leden was aftastend. De gang van zaken werd doorgesproken. Het doel van de groep is een mooie verhalenbundel uitgeven. Er werd een thema gekozen. Eenieder zou het op zijn eigen manier uitwerken. Dan zouden vervolgens de teksten tijdens de maandelijkse bijeenkomsten besproken worden nadat alles in de voorafgaande week geredigeerd was door de leden. Een hele klus.

Gisteren was er weer een bijeenkomst. De teksten waren met aandacht gelezen en voorzien van opbouwend commentaar. In de loop der maanden zie je een tekst groeien, boeiender worden. Ontroerend, bizar, spannend en verrassend zijn enkele trefwoorden die een tekst bijzonder maken. Je komt tijdens het redigeren ook gekke foutjes tegen waar je om moet grinniken zoals: ze trok zich op aan de jas van de kraag in plaats van de kraag van de jas. Of… er werd een katheder ingebracht bij iemand die een operatie moest ondergaan. Een katheder is een spreekgestoelte. Zie je het al voor je hoe zo’n groot gevaarte in een lichaam naar binnen gebracht wordt? Het moet natuurlijk een katheter zijn, een urineslang. Vaak lees je over zulke foutjes heen. Door veel mensen de tekst te laten lezen komen de fouten wel boven water.

Positief commentaar wordt er gegeven waardoor je tekst aan kracht wint als je iets met het commentaar doet. Deze schrijfgroep inspireert me, motiveert me, zet me aan tot schrijven, leert me niet te snel tevreden te zijn, laat me kritisch lezen. Een tekst kan altijd beter.

Met elkaar komen er mooie dingen tot stand. De groep biedt vertrouwen en respect en daardoor durf je jezelf te openen en komt de woordenstroom op gang.

Ik ben er van overtuigd dat er een zeer bijzondere verhalenbundel tot stand gaat komen. Najaar 2014 wordt hij uitgegeven.