Gisteren en ook vandaag had ik een onbestemd gevoel, net of er een dreigende donkere wolk boven mijn hoofd hing. Ik kon het niet plaatsen.
Vandaag was het weer oppasdag. Kleinzoon moest naar de oogarts voor controle. Dochter vroeg of ik hem bij het ziekenhuis op kon halen, want dan kon zij nog de trein halen om naar haar werk te gaan. Geen probleem.
De dag verliep verder zoals alle oppasdagen. Aan het eind van de middag belde dochter dat de nieuwe aangepaste schoenen voor kleinzoon klaar stonden en of ik haar met kleinzoon van het station kon halen. Half vijf waren we bij de orthopedische schoenmaker en kleinzoon kreeg een paar stoere ‘bergschoenen’ aan. De verwachting is dat hij daardoor snel gaat lopen.
Buiten wilde ik de autodeur openen zodat dochter kleinzoon in zijn autostoeltje kon zetten. Maar ik struikelde over een parkeerbig. Ik kon me niet staande houden. Ik werd gelanceerd, viel eerst op mijn knieën, toen languit en vervolgens met, voor mijn gevoel een dreun, op mijn gezicht. Bloedneus, gehavende mond, gelukkig geen tanden gebroken. Het bloed stroomde eruit. Dochter heeft niets zien gebeuren en vroeg zich af waar ik nou was. Ze stond daar met kleinzoon in haar armen en ineens zag ze me liggen. Haar hart stond bijna stil van schrik. Ik lag roerloos op de grond. Op hetzelfde moment kwam ik met mijn hoofd omhoog en bij het zien van al het bloed werd de schrik nog groter. Snel haalde ze een rol keukenpapier uit de auto, moest kleinzoon even op de stoep zetten. Kleinzoon dacht ‘ha vrij’ en ging op zijn billen razendsnel richting rijweg. Wat een dilemma, moeder roerloos, kind de rijweg op. Ze heeft eerst kind gepakt. Ook ik schrok van al het bloed en was bezorgd over de gevolgen voor mijn gezicht. Dochter besefte dat het minder ernstig was dan ze dacht. Zette eerst kleinzoon snel in de auto en hielp toen mij. Mijn gezicht zag er afschuwelijk uit. Mijn armen zaten vol bloed.
Na de eerste schoonmaak met babydoekjes zag het er al beter uit. Ik wist precies wat er gebeurd was, dus wist ik zeker dat ik geen hersenschudding had. Dochter hielp me overeind, dus ook niets gebroken. Ik was zelfs in staat om auto te rijden.
Thuis zag ik pas goed in de spiegel hoe ik er aan toe was. Overal schaafwondjes, mijn onderlip gescheurd, bovenlip geschaafd, neus blauw. Hand gekneusd. Wat een ellende. En dat vlak voor mijn vakantie. Ik heb alles goed schoongemaakt en daarna gekoeld en nu maar hopen dat het snel geneest. Dochter was enorm geschrokken en later toen ze me belde, zat de schrik er nog goed in. Grapje van schoonzoon: je komt nooit door de douane zo, want de foto klopt niet meer. Ik moest lachen, maar dat deed me een pijn. Ach...alles had veel ernstiger af kunnen lopen. Maar bij mij komt nu de reactie. De tranen zijn niet meer te stuiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten