Ziek

Ik ben ziek. Niet zozeer van de griep, maar ziek van mezelf. Het lijkt wel op een flinke dip. Er zijn een aantal dingen die op een teleurstelling zijn uitgelopen en dat geeft een deuk in mijn zelfvertrouwen. “Zie je wel, ik kan niks.” Komt nog bij dat ik vaak te horen krijg dat ik een mooi mens ben en dan wordt bedoeld mooi van binnen. Maar mijn buitenkant dan? Niemand zegt ooit nog tegen mij dat ik er mooi uitzie. Er wordt wel gezegd: “Je ziet er best uit” maar dan wordt bedoeld dat ik te dik ben, tenminste zo vat ik dat op. En toen iemand tegen me zei dat ik een mooi mens ben maar nog mooier als ik iets aan mijn haar laat doen en andere kleding aanschaf, dat dan de metamorfose compleet zou zijn en de godin in mij naar buiten komt. Ik mag er dus zijn maar wel als ik eerst de metamorfose onderga. Dat betekent in mijn ogen dat ik niet goed genoeg ben en er komt een heleboel leed van vroeger naar boven. Het wordt tijd om het leed uit het verleden los te laten.
Ik krijg nooit meer complimentjes. Ik mis mijn maatje, zijn schouder om op te leunen, zijn enthousiasme als ik me mooi opgemaakt had en leuke kleding droeg, zijn feed back.
Als ik in de spiegel kijk zegt de spiegel totaal iets anders. Kennelijk heb ik een vertekend beeld, want anderen zien mij anders en als ik naar foto’s kijk, dan verscheur ik ze het liefst. Want die foto’s zijn niet mijn spiegelbeeld. Maar ik kan ook de werkelijkheid niet uit de weg gaan. Ik word daar toch verdrietig van. Want ik wil mezelf niet zien zoals op de foto’s. Zo zit ik te piekeren en er moet iets gebeuren om mijn zelfbeeld op te krikken. Door al dat gepieker heb ik de neiging de boel in elkaar te slaan en in mijn cocon weg te kruipen. En daar vooral heel lang in te blijven. Het valt niet mee om alleen te zijn, alleen alles te doen, alleen overal op af te stappen. Ik doe wel stoer en dat ben ik ook van tijd tot tijd maar ook val ik vaak weer terug. Ik moet weer blij zijn met mezelf. Ik ben geen mens om alleen te zijn, maar altijd maar weggaan is ook geen optie.
Ik zit nu even in een put. Niks lukt en ik heb sterk de neiging om alles wat ik doe maar te laten gaan. De doelen die ik gesteld heb lijken onbereikbaar. Het gaat veel te lang duren.
Ik moet mijn klaagzang even kwijt en de enige manier is om het op te schrijven. Want er is anders niemand die me hoort. En ik mag best even klagen. Ik weet dat deze stemming ook zo weer voorbij kan zijn. Vrijdag komt mijn jongste kleinzoon weer. Bij hem kan ik veel liefde en warmte kwijt. Hij oordeelt niet, heeft geen mening over mij en ik krijg van hem veel liefde terug. Hij houdt onvoorwaardelijk van oma. Dat is mijn houvast.
Dikke tranen vallen op mijn papier. Ik laat ze maar stromen. Ik heb ze al veel te lang ingehouden. Het lijkt wel een wolkbreuk. Al het verdriet komt naar buiten. Maar na regen komt zonneschijn, je weet alleen nooit precies wanneer. Het is een van de hak op de tak relaas geworden maar het komt wel diep vanuit mijn binnenste. Ik denk dat ik maar een lekkere borrel neem om een beetje te kalmeren.