Sinterklaas is weer voorbij. De spanning bij de kleintjes is weg. Wat een opluchting. En iedereen tevreden met de cadeautjes. Het was gezellig, druk. Maar toen alles weer normaal was, kwam bij mij de terugslag. Zomaar ineens uit het niets biggelden de tranen over mijn wangen alsof ik aangeraakt werd en mij werd gezegd dat ik ook even aan Charl moest denken. Tijdens het uitpakken van de cadeautjes had ik geen tijd om aan hem te denken of ik liet het niet toe. Charl is altijd in mijn gedachten. Hoe kan ik mijn grote liefde nou vergeten, dat is onmogelijk.
Doordat hij altijd in mijn gedachten is, ben ik ook regelmatig emotioneel. Dat is nu eenmaal zo. Ik kan hem niet uit mijn gedachten bannen.
Charl genoot altijd erg van het Sinterklaasfeest. Hij werd altijd blij van de verrukte snuitjes van de kleintjes als ze hun cadeautjes uitpakten. Dat zal hij nooit meer meemaken. Ik blijf weer alleen achter na zo’n heerlijke dag en dat is zwaar. Zulke momenten realiseer ik me dat zo de rest van mijn leven er uit zal zien; van tijd tot tijd lieve mensen om me heen, maar de meeste tijd alleen. Ik zal er aan moeten wennen, het is moeilijk maar ik ben al een eind op weg. Dit jaar zal Kerstmis anders voor me zijn. Geen discussie over bij wie Kerstmis gevierd wordt. Ik ga dit jaar weg, naar het buitenland. Want ook dat is mijn leven; ik moet het voor mezelf gezellig maken. Een ander doet het niet voor me. De kinderen wil ik niet altijd lastig vallen. Zij moeten hun eigen weg kunnen gaan, net als ik. Maar soms mag ik weer even in mijn cocon kruipen en zielig zijn en meelij met mezelf hebben totdat ik de cocon weer open gooi en ik het weer helemaal zie zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten