Ik heb vandaag een emotionele dag. De tranen zitten hoog. Een echte reden kan ik niet aangeven. Ja, ik mis mijn man maar daar heb ik al zo vaak over verteld. Juist deze dagen zijn moeilijk. Het optuigen van de kerstboom stel ik steeds maar uit. Want dat is ook een emotioneel iets. Mijn man deed altijd de lichtjes er in en ik de rest. Nu vandaag gaat het dan gebeuren. De kerstmuziek staat al aan. Die muziek zal ook wel bijdragen aan mijn melancholische bui.
Ik heb al boodschappen gedaan. Alles is in huis voor een high tea met de kinderen en kleinkinderen op maandag. Het was een hele klus om de auto sneeuw- en ijsvrij te maken. Er ligt een dikke platgereden sneeuwlaag op de wegen. Ik ben geen held op gladde wegen, rijd liever niet. Maar ik moest. Gisteren hoorde ik Peter van der Vorst op televisie zeggen dat hij bij dit extreme winterweer 10 tot 20 km per uur rijdt. Hij hoeft niet zo nodig snel te rijden. Hij wil liever veilig op de plaats van bestemming komen en dat zouden anderen ook moeten doen. Hij heeft gelijk. Ik heb zijn voorbeeld gevolgd. Ik dacht: “het kan me niet schelen wat anderen van mijn snelheid denken.” In de supermarkt was het erg druk. Ik heb behoorlijk wat inkopen gedaan. Een gedeelte ervan was voor de voedselbank. Ik ben in een gelukkige positie dat ik mijn boodschappen kan betalen. Ik gun anderen die het moeilijk hebben ook wat met de kerstdagen. Ik heb ‘luxere’ dingen uitgezocht en de mensen van de voedselbank waren erg blij met mijn bijdrage. In de supermarkt hoorde ik in mijn hoofd een stem zeggen: “Ik ben trots op je dat je ook aan je medemens denkt.” Toen schoten de tranen in mijn ogen. Het is zo’n kleine moeite iets aan een ander te geven. Thuisgekomen heb ik eerst de kerstpost doorgelezen; hartverwarmende berichtjes, ook onverwachte berichtjes en hup daar kwamen de tranen weer.
Ik laat de tranen maar gaan. Het zijn geen tranen van verdriet maar van geluk, ontroering en ja toch een heel klein beetje verdriet om die ene persoon die het leven los moest laten en nu aan gene zijde is. Hij is gelukkig altijd nog in mijn nabijheid maar dat is toch anders. Het lijfelijke contact is er niet meer. Geen gepiep meer nu, het is tijd om de kerstboom op te tuigen. Dan wordt het voor mij ook Kerstmis.
Iedereen al vast mooie, warme, liefdevolle en gezellige kerstdagen, ook als je alleen bent, want er is altijd iemand die aan je denkt. Sta er open voor en je zult ook het kerstgevoel beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten