Kerstboom

De kerstbomen zijn opgetuigd. Twee nepkerstbomen. Het resultaat: Je ziet dat ik ze met niet al te veel enthousiasme heb opgetuigd. De kleinkinderen zullen het prachtig vinden en daar doe ik het eigenlijk voor. BN-ers (bekende Nederlanders) laten een stylist komen om de bomen op te tuigen met allerlei trendy versierselen. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Ik wou dat ik een plek had waar ik de boom opgetuigd en stofvrij weg kan zetten na kerst. Maar dat heb ik niet. Dus met Driekoningen op 6 januari ruim ik alles weer op en dat gaat een stuk sneller dan optuigen. Het is net of mijn ogen dit jaar het mooie van een kerstboom niet willen zien. Dat ligt natuurlijk aan mezelf, aan mijn gemoedstoestand. Mijn zelfbedachte kerstgroepje mag er zijn; het symbool van nieuw leven, een nieuwe start vol warmte en licht. Al vol verwachting wat het nieuwe jaar zal brengen. De kerstgedachte is belangrijker dan zo’n versierde nepboom. Misschien zijn die nepbomen wel symbolisch voor mij, me anders voordoen dan ik me werkelijk voel. Nepgedrag zal ik maar zeggen, doen alsof, net als de nepbomen met al hun opsmuk.
Misschien moet ik volgend jaar toch maar weer echte kerstbomen kopen. Ik krijg een heel nieuw jaar de tijd om aan mezelf te werken. Wie weet willen mijn ogen volgend jaar Kerstmis wel de schoonheid van een versierde boom zien en kan eindelijk definitief mijn masker af.

Bijna Kerstmis

Ik heb vandaag een emotionele dag. De tranen zitten hoog. Een echte reden kan ik niet aangeven. Ja, ik mis mijn man maar daar heb ik al zo vaak over verteld. Juist deze dagen zijn moeilijk. Het optuigen van de kerstboom stel ik steeds maar uit. Want dat is ook een emotioneel iets. Mijn man deed altijd de lichtjes er in en ik de rest. Nu vandaag gaat het dan gebeuren. De kerstmuziek staat al aan. Die muziek zal ook wel bijdragen aan mijn melancholische bui.
Ik heb al boodschappen gedaan. Alles is in huis voor een high tea met de kinderen en kleinkinderen op maandag. Het was een hele klus om de auto sneeuw- en ijsvrij te maken. Er ligt een dikke platgereden sneeuwlaag op de wegen. Ik ben geen held op gladde wegen, rijd liever niet. Maar ik moest. Gisteren hoorde ik Peter van der Vorst op televisie zeggen dat hij bij dit extreme winterweer 10 tot 20 km per uur rijdt. Hij hoeft niet zo nodig snel te rijden. Hij wil liever veilig op de plaats van bestemming komen en dat zouden anderen ook moeten doen. Hij heeft gelijk. Ik heb zijn voorbeeld gevolgd. Ik dacht: “het kan me niet schelen wat anderen van mijn snelheid denken.” In de supermarkt was het erg druk. Ik heb behoorlijk wat inkopen gedaan. Een gedeelte ervan was voor de voedselbank. Ik ben in een gelukkige positie dat ik mijn boodschappen kan betalen. Ik gun anderen die het moeilijk hebben ook wat met de kerstdagen. Ik heb ‘luxere’ dingen uitgezocht en de mensen van de voedselbank waren erg blij met mijn bijdrage. In de supermarkt hoorde ik in mijn hoofd een stem zeggen: “Ik ben trots op je dat je ook aan je medemens denkt.” Toen schoten de tranen in mijn ogen. Het is zo’n kleine moeite iets aan een ander te geven. Thuisgekomen heb ik eerst de kerstpost doorgelezen; hartverwarmende berichtjes, ook onverwachte berichtjes en hup daar kwamen de tranen weer.
Ik laat de tranen maar gaan. Het zijn geen tranen van verdriet maar van geluk, ontroering en ja toch een heel klein beetje verdriet om die ene persoon die het leven los moest laten en nu aan gene zijde is. Hij is gelukkig altijd nog in mijn nabijheid maar dat is toch anders. Het lijfelijke contact is er niet meer. Geen gepiep meer nu, het is tijd om de kerstboom op te tuigen. Dan wordt het voor mij ook Kerstmis.
Iedereen al vast mooie, warme, liefdevolle en gezellige kerstdagen, ook als je alleen bent, want er is altijd iemand die aan je denkt. Sta er open voor en je zult ook het kerstgevoel beleven.

Decembermaand

Sinterklaas is weer voorbij. De spanning bij de kleintjes is weg. Wat een opluchting. En iedereen tevreden met de cadeautjes. Het was gezellig, druk. Maar toen alles weer normaal was, kwam bij mij de terugslag. Zomaar ineens uit het niets biggelden de tranen over mijn wangen alsof ik aangeraakt werd en mij werd gezegd dat ik ook even aan Charl moest denken. Tijdens het uitpakken van de cadeautjes had ik geen tijd om aan hem te denken of ik liet het niet toe. Charl is altijd in mijn gedachten. Hoe kan ik mijn grote liefde nou vergeten, dat is onmogelijk.
Doordat hij altijd in mijn gedachten is, ben ik ook regelmatig emotioneel. Dat is nu eenmaal zo. Ik kan hem niet uit mijn gedachten bannen.
Charl genoot altijd erg van het Sinterklaasfeest. Hij werd altijd blij van de verrukte snuitjes van de kleintjes als ze hun cadeautjes uitpakten. Dat zal hij nooit meer meemaken. Ik blijf weer alleen achter na zo’n heerlijke dag en dat is zwaar. Zulke momenten realiseer ik me dat zo de rest van mijn leven er uit zal zien; van tijd tot tijd lieve mensen om me heen, maar de meeste tijd alleen. Ik zal er aan moeten wennen, het is moeilijk maar ik ben al een eind op weg. Dit jaar zal Kerstmis anders voor me zijn. Geen discussie over bij wie Kerstmis gevierd wordt. Ik ga dit jaar weg, naar het buitenland. Want ook dat is mijn leven; ik moet het voor mezelf gezellig maken. Een ander doet het niet voor me. De kinderen wil ik niet altijd lastig vallen. Zij moeten hun eigen weg kunnen gaan, net als ik. Maar soms mag ik weer even in mijn cocon kruipen en zielig zijn en meelij met mezelf hebben totdat ik de cocon weer open gooi en ik het weer helemaal zie zitten.

Weg boom!

Ik wil vandaag wat uitslapen. Voor alle zekerheid heb ik wel een wekker gezet, want ik wil ook niet al te laat opstaan. Ik schrik wakker van een schrapend geluid. Ik probeer het geluid te herkennen. Het lijkt wel een sneeuwschuiver. Zou het dan zoveel gesneeuwd hebben? En het zou een wonder zijn als ze hier de straat schoon zouden schuiven. Onze straat is als er sneeuw ligt altijd spekglad. Vooral het laatste stukje als je de straat uit gaat. Daar schijnt ’s winters geen zon. Hij staat zo laag dat hij maar een heel klein stukje boven de daken uitkomt. Ineens hoor ik het geluid van een cirkelzaag en stemmen. Er zal toch geen brand zijn in de straat, want een herrie is het wel. Ik ga snel uit bed en in mijn nachthemd naar beneden. Brrr. Koud!
Ik doe de luxaflex open en tot mijn grote verbazing is zojuist de boom achter mijn huis, in de gemeentegrond omgezaagd. Het was een mooie dikke boom, hij had alleen de pech te dicht op mijn huis te staan, 50 cm. vanaf het raam. Hij had hele dikke wortels gemaakt. Er kwam er zelfs een boven de grond en het leek alsof daar een slang lag. De wortel verdween onder de grond van mijn schuurtje om op het terras weer uit te komen, waar hij de stenen omhoog tilde.
In de herfst krijg ik enorm veel vallend blad in de tuin en in het voorjaar heb ik allemaal nieuwe zaailingen van de boom. Van een paar probeer ik bonsai’s te maken. De rest gaat er allemaal uit. Ik had bij de gemeente geklaagd over de wortels van de boom. Ze hadden al een keer een stuk wortel weg gezaagd. En er werd gezegd dat de boom daardoor instabiel was en dat er bij een hevige storm de kans bestond dat hij om zou waaien, maar nooit mijn kant op. Ik vond dat een naar idee, want als hij de andere kant op zou vallen, zou hij dan ook niet een stuk van de achtergevel meenemen als die enorme wortel eruit zou komen. Ik was er niet gerust op. De gemeente is erg voorzichtig met het weghalen van gezonde bomen en ze gaven weinig kans dat hij er uit zou gaan. Ik had gezegd dat ik de boom eigenlijk niet kwijt wilde en dat ik het liefst een ander boom terug zou willen waarvan de wortels de diepte in gaan in plaats van in de breedte. Ik heb er nooit meer iets over gehoord en nu ineens, zonder aankondiging, is de boom weg. Er staat alleen nog de afgezaagde stronk. Toch wel een trieste aanblik. Toch ook wel jammer. Ineens is het stil in huis. Als het waait hoor ik die boom altijd en zelfs het huis kraakt mee. Vandaag waait het ook flink. Ik heb helemaal niets gehoord, zelfs het huis is stil. Ik hoop niet dat ze nu op de vrijgekomen plek auto’s neer gaan zetten, want dan heb ik toch echt liever een nieuwe boom.