Donderbui

De zon schijnt en ik moet nog boodschappen doen. Kleinzoon van 21/2 logeert bij mij dit weekend. Ik zet hem in de kinderwagen en we gaan op pad. Ik zie wel donkere wolken, maar heb goede hoop dat het droog blijft. Helaas nee, halverwege begint het te regenen en te donderen. Snel doe ik de regenhoes over de kinderwagen, pak mijn paraplu en zet stevig de pas erin naar de supermarkt. Dit keer niet door het park. Ik had zo graag daar naar paddenstoelen willen speuren, want die schijnen door de regen de grond uit te schieten. Het regenwater siepelt in mijn open schoenen.
Nat komen we in de supermarkt aan. Ik doe mijn boodschappen en wacht tot de ergste regen voorbij is. Het wordt weer droog en we gaan terug. Bijna thuis begint het weer te donderen. Donkere wolken bewegen in sneltreinvaart boven mijn hoofd. Dat belooft niet veel goeds. Ik ben bang van onweer. Dat is een overblijfsel van vroeger. Als het ’s nachts onweerde dan werden we uit bed gehaald, onze jasjes werden aangedaan en in de kamer zaten we te wachten op het onheil, terwijl we allemaal aan het bidden waren, kaarsjes aan. Geen elektra, want dat trok de bliksem aan. Die spanning is me altijd bij gebleven. Later heb ik met een enorme klap de bliksem in zien slaan in de bergen, waarna brand ontstond en ik zag hoe een hoogspanningsmast geraakt werd met een dreun, waarna alle stoppen doorgeslagen waren. Ook heb ik door noodweer bomen om zien gaan. Nee, ik houd niet van onweer. Ik loop dan ook keihard achter de kinderwagen, onderwijl gekkigheid makend om mijn angst te verbergen, tot groot vermaak van kleinzoon die nog geen enkele angst kent. Fitness hoef ik vandaag niet meer te doen. Mijn training heb ik al gehad. We komen net op tijd thuis. De bui barst los, het wordt donker en nog nahijgend haal ik het regenscherm van de kinderwagen. Kleinzoon kijkt me triomfantelijk aan alsof hij zeggen wil: “Dat was een avontuur oma.”

Een memorabele dag

29 juli, de sterfdag van mijn man. Het is nu drie jaar geleden en een dag om even bij stil te staan. Ik was in Amerika en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er geen moment aan gedacht heb totdat mijn zoon vroeg: “Mam, gaat het?” “Ja, hoezo?” Hij keek me aan en zei dat het toch een moeilijke dag voor mij moest zijn en ik moest hem eerlijk bekennen dat ik er nog niet aan gedacht had. Ik denk dat het goed is. Mijn man is regelmatig in mijn gedachten want missen doe ik hem natuurlijk. Maar tijdens de vakantie was er zoveel te beleven dat de gedachte aan hem naar de achtergrond schoof.
Bij thuiskomst zei mijn dochter: “Ik moet je iets bekennen, ik ben helemaal de sterfdag van pap vergeten.” Waarop ik geantwoord heb dat het helemaal niet erg is. Een gedachte aan iemand moet niet afhangen van een bepaalde dag. Hij is op andere dagen vaak in haar gedachten en dat is goed. Tijdens de vakantie zat ik samen met twee kleinkinderen op de achterbank van de auto en aan hen heb ik regelmatig hun belevenissen met opa verteld. Sommige belevenissen waren wat aangedikt en daar moesten ze verschrikkelijk om lachen. Ze missen opa. Oma is er voor de lieve dingen , maar opa was er voor de stoere dingen, zei kleinzoon. En dat is ook zo. Opa stoeide met hen, ging weg op de fiets met een kind voorop in het zitje, las verhaaltjes voor op zijn eigen manier omdat hij een lichte vorm van dyslexie had, ging voetballen. Opa was kind met de kinderen en dat missen ze. Zo herdenkt iedereen op zijn eigen manier. En ieder jaar is het een beetje minder beladen. De scherpe kantjes van het verlies verdwijnen. De huilbuien beperken zich tot een zacht gesnik. Vaker nog denken we aan hem met een glimlach. Zo vordert het rouwproces. Het verdriet verdwijnt naar de achtergrond, maar de herinnering blijft en die houden we dan ook graag levend. Want zo’n belangrijke man in ons leven zullen we nooit vergeten. Alleen ...op sommige momenten kan het verdriet je weer overvallen en dan laat ik de tranen stromen

Terug uit Amerika

Ik ben weer terug uit Amerika. We hebben een rondreis van 4 weken gemaakt door Delaware, Virginia, Pennsylvania en de steden New York en Washington bezocht. Zaterdagmiddag terug gekomen en nu heb ik last van jetlag. Ik kan nog maar moeilijk op gang komen. Het was geweldig in Amerika. Veel mensen ontmoet. Het was ook wel druk met zijn vijven bij elkaar; zoon, schoondochter, twee kleinkinderen en ik. Je bent 24 uur bij elkaar, ook omdat we de hotelkamer deelden om kosten te besparen. Want augustus is hoogseizoen en dan schrik je van de hotelprijzen.
Het weer was constant warm, 35 tot 40’ C en erg vochtig. Dan ben je blij met airco. Het gevolg was wel weer dat als je naar buiten ging de warmte met een klap tegen je aansloeg. Vooral New York was erg heet en de metrotunnels waren een kookpot. New York was fascinerend. We hebben natuurlijk alle highlights bezocht. Maar wat een drukke stad is dat. New York heeft een hele andere uitstraling dan Washington. Daar zijn we aan het eind van de vakantie geweest. Het is er veel ruimer van opzet. De gebouwen zijn niet hoger dan het Capitool. Het is er overzichtelijker en wat je wilt zien ligt dichter bij elkaar. Het verblijf in Lewes in Delaware was leuk. We werden er met open armen ontvangen door onze vrienden daar en dat gebeurde ook bij onze vrienden in Virginia. Iedereen was verdrietig toen we weer weggingen. De kleinkinderen hebben hun eerste paardrijles gehad. De vrienden hebben een paardenfarm. En het was heerlijk om daar tot rust te komen na alles wat we al gezien hadden. We hebben onze laatste dagen doorgebracht in Lancaster County in Pennsylvania. Daar wonen Amish en Mennonieten, mensen die nog leven zoals in het verleden. Geen elektra, geen radio en tv. Tegenwoordig mogen draadloze telefoons weer wel. Auto’s hebben ze ook niet maar rijden in koetsjes met een paard ervoor. Amish in zwarte koetsjes of buggy’s en Mennonieten in grijze. We hebben zelf een toer gemaakt in een wagon, dat is een grotere variant koets, met twee paarden ervoor. We hebben een rondleiding gehad op een boerderij. Interessant. Veel mensen gaan in de zomer blootsvoets over straat of maken gebruiken van een step. Bijzonder om een keer mee te maken. Ze hebben er veel quiltwinkels met prachtige stoffen en ik kon natuurlijk de verleiding niet weerstaan om mooie stoffen te komen. Want quilten is op het moment mijn grote hobby. De bewoners van Lancaster County zijn wel helemaal ingesteld op de toeristen. Die geven een aardige bijdrage aan hun inkomsten.
Het eten word je helemaal zat. Bijna overal krijg je gefrituurde dingen of pizza. Wat ik wel weer erg lekker vond was mac’n cheese, macaroni met kaas. Niet echt gezond. Maar daar kon je dan weer een side bij nemen wat meestal uit sperziebonen of worteltjes of sla bestond. De laatste dagen hebben we gegeten bij Subway. Daar at ik flatbread met een hele berg groente en kaas er op . Had je het gevoel dat je toch nog iets gezonds naar binnen kreeg. Crackerbarrel en the Golden Corral zijn ook nog wel te doen. Ze hebben er in ieder geval verse groente en de prijs is goed. De ontbijten in de hotels stelden niet veel voor. Of er was geen ontbijt. Het ontbijt bestond uit donuts, bagels, cereals en oatmeal met melk en soms wafels of zoet brood wat je moest roosteren en daar kon dan jam op of creamcheese. Voor scrambled eggs met bacon moest je buiten de deur ontbijten. Ik had zelf iets meegenomen zoals krentenkoeken en knäckebröd en wat jam. Dat aten we wel ’s morgens. De kleintjes vonden de donuts en wafels erg lekker. We stonden meestal pas om negen uur op en dan gingen we onderweg lunchen.
Vanwege de hitte hebben we liters water gedronken. Zo nu en dan kochten we ook een ijsje, maar dat moest je of binnen opeten of razendsnel buiten, want daar smolt het snel door de hitte. En Starbucks daar konden we niet voorbij lopen, want daar kun je echt lekkere koffie krijgen. De Amerikanen drinken hele slappe koffie, qua kleur lijkt het meer op hele sterke thee.
Nu ik weer thuis ben vind ik de stilte ook weer erg lekker, maar toch mis ik het gezelschap. Vooral de kleintjes waren erg gezellig. Ik zat samen met hen op de achterbank van de auto.
Er waren ook wel eens wat strubbelingen maar daar kwamen we wel weer uit. Wat mij betreft is het zeker voor herhaling vatbaar.
Tja, en nu weer terug naar de dingen van alle dag. Deze week houd ik nog een beetje rustig, vrijdag komt kleinzoon logeren voor het weekend en de week daarop ga ik alles weer oppakken. Want dan gaat er ook van alles weer starten, zoals de quiltclub. Daar heb ik ook weer zin in.