Mijn gedachten

De paus treedt terug. In mijn jeugdjaren was een paus het heiligste van het heiligste. Als het urbi et orbi op televisie werd uitgezonden, knielde het hele gezin in de huiskamer voor de pauselijke zegen. Daarmee verdiende je een volle aflaat. Nooit begrepen wat het was maar het klonk indrukwekkend.

Elke zondag twee keer naar de kerk vond ik veel te veel. En toen de verplichte kerkgang op zondag ook werd verplaatst naar de zaterdag was dat een hele vooruitgang. Wat volgde was dat de verplicht kerkbezoek afgeschaft  werd. Men was vrij om te gaan of niet.  Mijn kerkbezoek beperkte zich tot rouw. Trouw. Kerstmis en speciale diensten, hoewel ik het wel fijn vind om in een kerk te zijn, de geur op te snuiven van wierook en kaarsen. Maar dan het liefst als er geen dienst is. Ik houd van de rust die in een kerk heerst. Dus in de loop der jaren zei de paus me weinig. Ik vond het wel bijzonder om de Sint Pieter te bezoeken en de graven van de pausen te zien. Maar dat was meer een soort nieuwsgierigheid dan affiniteit.

De mannen hiërarchie in het Vaticaan moest bepalen wat er allemaal in de kerk gebeurde. Maar wat konden die nou weten van het echte leven, van gezinssituaties wisten ze helemaal niets. Ondertussen veranderde er veel onder de mensen, dat was niet tegen te houden door een paus. Hij stak wel zijn vinger op en velde zijn oordeel maar veel mensen luisterden niet meer en sprak schande over zijn ideeën. Niemand trok zich er iets van aan. Over het pilgebruik werden grappen gemaakt. Als de pil verboden was, dan maakte je hem toch fijn want poeder was niet verboden. Abortus, euthanasie, homoseksualiteit , de paus heeft er een mening over, maar werd genegeerd. In deze moderne tijd moet je met veranderingen meegaan. Niet stil blijven staan bij hoe het eeuwen geleden was. Het is goed dat zo’n oude man plaats maakt voor iemand anders. Ik hoop op een jonger persoon die vol in het leven staat en frisse modernere ideeën heeft. Iemand die luistert naar wat het volk wenst. Weet wat er onder de katholieke mensen leeft, wat de behoeften zijn. Hef het celibaat op en de kerk loopt weer vol  met priesters. Waarom zou een priester geen gezin mogen hebben? Met een gezin zouden ze veel dichter bij de mensen staan. Mensen beter begrijpen. Dit zijn zo mijn gedachten. Kerkregels zijn eeuwenoud. Het wordt tijd voor verandering.

Ik kende trouwens een priester die samenwoonde met een vrouw. Om een echt gezin te vormen adopteerden ze kinderen. Niemand had daar moeite mee en hij was gewoon voorganger in de heilige missen. Hij was iemand waar je heel goed mee kon praten en die begrip had voor moeilijke situaties.
Dat hij celibatair was geloof ik niet met zo’n mooie vrouw naast hem.
We wachten af wat er gaat gebeuren als er een nieuwe paus is aangetreden. Op het moment is de paus trending topic.

Winterdepressie?

Toch doe ik me de laatste tijd vrolijker  voor dan ik ben. Zit ik nu in een winterdepressie? IK voel me sloom en als ik niets op het programma heb doe ik ook niets. Ik kan er gewoon niet toe komen. Als er rommel is jammer dan. Als het aanrecht vol staat  met vuile vaat…morgen is er weer een dag.

En als je niet meer buiten de deur werkt, hollen de contacten achteruit tenzij je er zelf achter aan gaat. Maar dat is het hem nou juist. Daar heb ik niet genoeg energie voor. En die contacten laten ook niets horen. Soms ben ik het beu dat ik overal achteraan moet, alles van mij uit moet gaan. Het spreekwoord  als Mozes niet naar de berg komt, dan komt de berg wel naar Mozes, dat klopt niet. Want bij mij gebeurt er niets. En zo verglijden de dagen en voor je het weet is er weer een week voorbij. Terugkijkend denk ik dan: weer een verloren week. Of misschien toch niet?  Want in zo’n week is er wel veel tijd om na te denken. Wat wil ik. Wat wil ik niet. Wat kan ik. De conclusie is dat je toch echt zelf overal achteraan moet, zelf een feestje bouwen, zelf de slingers ophangen. En… ik moet een schop onder mijn kont krijgen om in beweging te komen. Het leven is mooi, spannend, uitdagend. Ik moet er dan ook echt voor gaan. Weg met de winterdepressie. Ik verlang zo naar het voorjaar. Nog twee maanden wachten en gelukkig is dat te overzien.