Vandaag is het de eerste dag met wintertijd, Zondag. Ik had geen wekker gezet en schrok toen het al 12 uur bleek te zijn. Nu ben ik een avondmens dus vond ik het helemaal niet erg dat de ochtend voorbij was. Mijn bed was heerlijk warm, half slapend genoot ik daarvan afgewisseld met een diepe slaap waarin leuke dromen voorbij kwamen die ik helaas niet meer kan na vertellen. Ik dacht; voor wie moet ik eigenlijk opstaan? Er is verder niemand in huis, heb geen afspraken.
Uiteindelijk werd mijn gezonde verstand wakker dat zei dat er nog een afwas te doen was en dat er overal nog troep opgeruimd diende te worden. Dus stapte ik uit bed, sloeg de douchebeurt over, kleedde me snel aan en had in no time de keuken opgeruimd.
Tja en dan ligt er een lange dag voor me en ik besef dat ik een luxe probleem heb. Want de rest van de dag kan ik invullen zoals ik dat wil. En dat is nou weer een probleem, want ik weet niet wat ik wil. Er zijn genoeg mogelijkheden maar eigenlijk heb ik nergens zin in. Ik kies er voor de stapel tijdschriften, opgestapeld tijdens mijn vakantie van 4 weken in Amerika, door te gaan spitten en ik ga de schrijfcirkel van aanstaande donderdag voorbereiden door leuke schrijfopdrachten te maken. Ondertussen branden er kaarsen en wierook voor helderheid tijdens het schrijven, want helder moet ik zijn om alles goed en duidelijk op papier te zetten met mijn hoofd vol watten na zo’n lange ‘uitslaperij.’
Buiten is het somber. Het nodigt niet uit er op uit te gaan. De deur zit nog steeds op het nachtslot. Het doet me voor de zoveelste keer beseffen dat ik de gezelligheid van de vrienden in Amerika mis. Het wordt tijd om mijn vriendenkring hier te gaan vergroten nu de winter in aantocht is en je daardoor veel minder buiten komt. Er is al zo vaak gezegd dat ik in actie moet komen om iets te bereiken. Ik weet het en dat wil ik ook wel, maar mijn voorkeur gaat nog steeds uit naar thuis zijn en doen waar ik zin in heb. Contacten via Hyves, Facebook en Twitter zijn niet voldoende en over het algemeen te oppervlakkig. Ik wil meer diepgang, gesprekken die er toe doen, waar je van kunt leren, waar je energie van krijgt. Daar ga ik de komende tijd aan werken. Ik leef mijn leven, maar het is nog niet voldoende. Ik wil meer uit het leven halen, meer voldoening en dat lukt alleen maar als je jezelf een schop onder je achterste geeft. Go for it!
zondag 30 oktober 2011
dinsdag 25 oktober 2011
Terug van vakantie
Amerika 2011
Ik ben weer terug uit Amerika waar ik vier weken heb rondgetoerd samen met mijn dochter en haar gezinnetje. Het was een heerlijke tijd, ook door de aanwezigheid van kleinzoon van
3 ½ die naast mij zat in de auto, prinsheerlijk in zijn autostoel. Hij was verbaasd over zoveel vrachtauto’s, brandweerauto’s die met gillende sirenes en zwaar getoeter door de straten scheurden, gillende politieauto’s en overvliegende helikopters. De met veel kabaal overvliegende straaljagers van de militaire basis in Virginia Beach waren minder geslaagd.
Ik heb veel Amerikaanse vrienden terug gezien en er zijn nieuwe vrienden bij gekomen.
We vlogen op Washington Dulles, van daaruit reden we in een huurauto naar Annapolis in Maryland voor een eerste overnachting. Annapolis heeft een gezellige jachthaven en voordat we de volgende dag vertrokken hebben we daar gewandeld. En koffie gedronken met ontbijt in het beste koffiehuis van Annapolis. De koffie in Amerika is over het algemeen slootwater. Gelukkig kwamen we onderweg steeds Starbucks tegen.
Vanuit Annapolis reden we naar Delaware. In Lewes wonen vrienden. Het was een blij weerzien. We hadden een mooi appartement gehuurd in Rehoboth beach, 10 minuten verwijderd van Lewes, vlak bij het strand. Langs het strand ligt een lange houten boardwalk waar het heel gezellig is om te wandelen. Het weer zat mee. Een dag was het zelfs 27’C.
Vanuit Rehoboth reden we naar Chincoteaque, een schiereiland tussen de Chesapeake bay en de Atlantische oceaan. We vonden een slaapplek in en hut aan het waterfront. De tegenstelling was groot. Na de luxe van het appartement in Rehoboth was de hut maar een schamele behuizing. De inrichting was oud maar het uitzicht maakte alles goed. Daar hebben we noodweer meegemaakt. Chincoteaque is bekend om zijn wilde pony’s die in het zoutmoeras leven. De legende vertelt dat ze ooit, ergens in 1600, ontsnapt zijn uit het ruim van een zinkend tall-ship en naar het schiereiland zijn gezwommen. Daar wisten ze zich te handhaven. Ieder jaar worden alle pony’s verzameld en al zwemmend naar de vaste wal gedreven. Daar worden pony’s geselecteerd om via een veiling verkocht te worden. De rest wordt weer terug gedreven. Zo houden ze de kudde’s in stand. Deze happening trekt veel bezoekers en vindt altijd plaats in augustus.
We reisden verder door naar Virginia Beach, Williamsburg, Appomattox waar we in een vreselijk motel belandden doordat alle accommodatie vol zat. Op dat moment was Sarah Palin in het naburige Lynchburg aanwezig en dat trok zo veel bezoekers dat er in de nabije omtrek geen accommodatie meer beschikbaar was. Een nacht was voldoende om ons te doen besluiten snel naar onze vrienden in Montvale, aan de voet van de Blue Ridge mountains te vertrekken. Daar hebben we een heerlijke week doorgebracht. Hun property is heuvelachtig en de kans was groot dat we beren zouden zien en herten. ’s Nachts hoorden we de beren en de bronstige herten maar ook de uilen.
Er werd een muziekdag georganiseerd. De temperatuur was zo aangenaam dat er buiten op de veranda muziek werd gemaakt, vooral muziek uit de valley en Ierse muziek. Op een open vuur werd in een grote stoofpot een stew gekookt met Quiness bier.
We gingen shoppen in de grote shoppingmalls met supermarkten als Giant, Walmart, Kroger, Food Lion, we hebben veel ijs gegeten en gingen voor een lunch regelmatig naar een subway omdat het nog enigszins gezond was. Ook gingen we eten van het buffet van de Golden Coral. Hier kon je de gezonde dingen uitkiezen en de vette spijzen laten staan. Want in Amerika wordt niet erg gezond gegeten.
Onze vrienden uit de Goose Creek valley hebben ons erg verwend. Er werd heerlijk gekookt en de avonden waren gezellig. Na deze verwenweek reisden we door naar de Shenandoah valley. Daar werd het weer minder. Het motregende en de temperatuur daalde. Ook hier hebben we vrienden ontmoet. Het motto van deze vrienden was: Dutch people don’t pay. Bijzonder was de ontmoeting met mennonieten die in dat gebied leven. Een mennonietenvrouw heeft heerlijk voor ons gekookt. Al haar recepten zijn verzameld in een kookboek dat we als een souvenir hebben aangeschaft. Zij kookte thuis en had een professionele keuken. Als er gasten waren dan mocht ze elektra gebruiken omdat koken haar beroep is. Waren de gasten weg, dan ging de elektra uit en werden de gaslampen aangedaan.
Mennonieten leven alsof de tijd heeft stil gestaan. Ze hebben geen auto maar verplaatsen zich in een buggy, een zwart koetsje met een paard er voor.
Onze laatste bestemming was Washington. Natuurlijk hebben we het witte huis gezien en tussen de bomen door een stukje van de groentetuin van Michelle Obama.
We zagen vanuit elke hoek Washington monument, een enorm hoge obelisk die in het topje uitzicht biedt over de stad. Helaas was hij gesloten na de recente aardbeving. De obelisk vertoonde scheuren. We hebben veel gelopen rondom de mall, de groene long van Washington met daar omheen de regeringsgebouwen, monumenten en musea. Overal zag je eekhoorns rondscharrelen. Ze worden ook wel tree-rats genoemd. Wat opvalt is dat er rondom de mall geen shops, geen restaurants en geen terrasjes zijn. In de naburige Old Post Office kon je goed terecht voor een lunch.
In het museum van Native Americans (indianen) is een enorme hal met daar boven een koepel. Het geluid echo’t. De middenvloer is van hout. Toen kleinzoon daar zijn gang mocht gaan, ontdekte hij het geluid van het hout. Hij kroop op zijn buik over de vloer en iedere keer als hij vooruit ging, sloegen de neuzen van zijn schoentjes op de vloer. Dat klonk als een indianendrum. Al snel zag je allerlei gezichten over de balustrades verschijnen, denkende dat er een demonstratie was van indianendrums. Op de gezichten zag je ontroering toen ze dat kleine mannetje op die immense vloer zagen kruipen en op zijn manier de hele boel wist te vermaken.
Ons hotel lag op zo’n 20 minuten loopafstand van de mall. We hebben lang niet alles gezien. Een goede reden om nog eens terug te gaan.
Nu ben ik weer thuis, last van jetlag en moeite om de dagelijkse dingen op te pakken. Eerst nog maar even nagenieten.
Ik ben weer terug uit Amerika waar ik vier weken heb rondgetoerd samen met mijn dochter en haar gezinnetje. Het was een heerlijke tijd, ook door de aanwezigheid van kleinzoon van
3 ½ die naast mij zat in de auto, prinsheerlijk in zijn autostoel. Hij was verbaasd over zoveel vrachtauto’s, brandweerauto’s die met gillende sirenes en zwaar getoeter door de straten scheurden, gillende politieauto’s en overvliegende helikopters. De met veel kabaal overvliegende straaljagers van de militaire basis in Virginia Beach waren minder geslaagd.
Ik heb veel Amerikaanse vrienden terug gezien en er zijn nieuwe vrienden bij gekomen.
We vlogen op Washington Dulles, van daaruit reden we in een huurauto naar Annapolis in Maryland voor een eerste overnachting. Annapolis heeft een gezellige jachthaven en voordat we de volgende dag vertrokken hebben we daar gewandeld. En koffie gedronken met ontbijt in het beste koffiehuis van Annapolis. De koffie in Amerika is over het algemeen slootwater. Gelukkig kwamen we onderweg steeds Starbucks tegen.
Vanuit Annapolis reden we naar Delaware. In Lewes wonen vrienden. Het was een blij weerzien. We hadden een mooi appartement gehuurd in Rehoboth beach, 10 minuten verwijderd van Lewes, vlak bij het strand. Langs het strand ligt een lange houten boardwalk waar het heel gezellig is om te wandelen. Het weer zat mee. Een dag was het zelfs 27’C.
Vanuit Rehoboth reden we naar Chincoteaque, een schiereiland tussen de Chesapeake bay en de Atlantische oceaan. We vonden een slaapplek in en hut aan het waterfront. De tegenstelling was groot. Na de luxe van het appartement in Rehoboth was de hut maar een schamele behuizing. De inrichting was oud maar het uitzicht maakte alles goed. Daar hebben we noodweer meegemaakt. Chincoteaque is bekend om zijn wilde pony’s die in het zoutmoeras leven. De legende vertelt dat ze ooit, ergens in 1600, ontsnapt zijn uit het ruim van een zinkend tall-ship en naar het schiereiland zijn gezwommen. Daar wisten ze zich te handhaven. Ieder jaar worden alle pony’s verzameld en al zwemmend naar de vaste wal gedreven. Daar worden pony’s geselecteerd om via een veiling verkocht te worden. De rest wordt weer terug gedreven. Zo houden ze de kudde’s in stand. Deze happening trekt veel bezoekers en vindt altijd plaats in augustus.
We reisden verder door naar Virginia Beach, Williamsburg, Appomattox waar we in een vreselijk motel belandden doordat alle accommodatie vol zat. Op dat moment was Sarah Palin in het naburige Lynchburg aanwezig en dat trok zo veel bezoekers dat er in de nabije omtrek geen accommodatie meer beschikbaar was. Een nacht was voldoende om ons te doen besluiten snel naar onze vrienden in Montvale, aan de voet van de Blue Ridge mountains te vertrekken. Daar hebben we een heerlijke week doorgebracht. Hun property is heuvelachtig en de kans was groot dat we beren zouden zien en herten. ’s Nachts hoorden we de beren en de bronstige herten maar ook de uilen.
Er werd een muziekdag georganiseerd. De temperatuur was zo aangenaam dat er buiten op de veranda muziek werd gemaakt, vooral muziek uit de valley en Ierse muziek. Op een open vuur werd in een grote stoofpot een stew gekookt met Quiness bier.
We gingen shoppen in de grote shoppingmalls met supermarkten als Giant, Walmart, Kroger, Food Lion, we hebben veel ijs gegeten en gingen voor een lunch regelmatig naar een subway omdat het nog enigszins gezond was. Ook gingen we eten van het buffet van de Golden Coral. Hier kon je de gezonde dingen uitkiezen en de vette spijzen laten staan. Want in Amerika wordt niet erg gezond gegeten.
Onze vrienden uit de Goose Creek valley hebben ons erg verwend. Er werd heerlijk gekookt en de avonden waren gezellig. Na deze verwenweek reisden we door naar de Shenandoah valley. Daar werd het weer minder. Het motregende en de temperatuur daalde. Ook hier hebben we vrienden ontmoet. Het motto van deze vrienden was: Dutch people don’t pay. Bijzonder was de ontmoeting met mennonieten die in dat gebied leven. Een mennonietenvrouw heeft heerlijk voor ons gekookt. Al haar recepten zijn verzameld in een kookboek dat we als een souvenir hebben aangeschaft. Zij kookte thuis en had een professionele keuken. Als er gasten waren dan mocht ze elektra gebruiken omdat koken haar beroep is. Waren de gasten weg, dan ging de elektra uit en werden de gaslampen aangedaan.
Mennonieten leven alsof de tijd heeft stil gestaan. Ze hebben geen auto maar verplaatsen zich in een buggy, een zwart koetsje met een paard er voor.
Onze laatste bestemming was Washington. Natuurlijk hebben we het witte huis gezien en tussen de bomen door een stukje van de groentetuin van Michelle Obama.
We zagen vanuit elke hoek Washington monument, een enorm hoge obelisk die in het topje uitzicht biedt over de stad. Helaas was hij gesloten na de recente aardbeving. De obelisk vertoonde scheuren. We hebben veel gelopen rondom de mall, de groene long van Washington met daar omheen de regeringsgebouwen, monumenten en musea. Overal zag je eekhoorns rondscharrelen. Ze worden ook wel tree-rats genoemd. Wat opvalt is dat er rondom de mall geen shops, geen restaurants en geen terrasjes zijn. In de naburige Old Post Office kon je goed terecht voor een lunch.
In het museum van Native Americans (indianen) is een enorme hal met daar boven een koepel. Het geluid echo’t. De middenvloer is van hout. Toen kleinzoon daar zijn gang mocht gaan, ontdekte hij het geluid van het hout. Hij kroop op zijn buik over de vloer en iedere keer als hij vooruit ging, sloegen de neuzen van zijn schoentjes op de vloer. Dat klonk als een indianendrum. Al snel zag je allerlei gezichten over de balustrades verschijnen, denkende dat er een demonstratie was van indianendrums. Op de gezichten zag je ontroering toen ze dat kleine mannetje op die immense vloer zagen kruipen en op zijn manier de hele boel wist te vermaken.
Ons hotel lag op zo’n 20 minuten loopafstand van de mall. We hebben lang niet alles gezien. Een goede reden om nog eens terug te gaan.
Nu ben ik weer thuis, last van jetlag en moeite om de dagelijkse dingen op te pakken. Eerst nog maar even nagenieten.
Abonneren op:
Posts (Atom)