Iedere week pas ik op. Het is altijd een feestje. Het is zo leuk om Liam iets te leren. Hij is nu ruim twee, maar door het Downsyndroom heeft hij de ontwikkeling van een kind van anderhalf. Geen punt, hij ontwikkelt zich in zijn eigen tempo en elke dag leert hij er weer bij.
Gisteren was het weer oppasdag. De ochtend was heel gezellig.
Hij ontwaakte krijsend uit zijn middagslaapje en was niet tot bedaren te brengen. En zoek dan maar uit wat er aan de hand is. Had hij soms naar gedroomd, dorst, een vieze broek? Niets van dat alles tot ik de ingeving kreeg dat hij misschien wel last had van doorkomende kiezen. Tandendruppeltjes gegeven. Maar dat duurt even voor het werkt. Naar bed brengen had geen zin meer. Ik heb hem in de wagen gelegd en ben in het park gaan wandelen. Zijn gehuil zakte af en ik hoopte dat hij weer zou gaan slapen. Het was lekker koel in het park onder de bomen.
Liam vond het veel te leuk om alles te bekijken. Ruim een uur heb ik rondjes gelopen, het park is niet zo groot. Hij werd weer vrolijk, maar slapen... nee. Thuisgekomen heb ik hem nog een keer tandendruppels gegeven, want ik was inmiddels overtuigd dat doorkomende kiezen de oorzaak was van zijn gebrul. Wat een kracht heeft een kind op zo’n moment. Ik kon hem met moeite vasthouden.
Eenmaal thuis was hij weer zijn vrolijke zelf en leek het net alsof er helemaal niets aan de hand was geweest. Het is bij hem vaak zoeken naar een oorzaak. Hij kan nog niets aangeven. En vorige week had hij nog hoge koorts met koude rillingen en longontsteking. En dan ga je snel denken: ‘Toch niet weer?’
De rest van de middag was hij weer heel gezellig, maar toen zijn papa hem kwam halen, begon hij weer te brullen. Maar daarvan was de oorzaak dat hij nog helemaal niet weg wilde, het was veel te leuk bij oma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten